Korte werkweek
Blijf op de hoogte en volg Imke
18 Februari 2013 | Oostenrijk, Mittelberg
Zondag 27 t/m dinsdag 29 januari;
Misverstandje van de week
Deelnemers:
1. Rosie van het skischoolbureau
2. Ik
1. 'Wat ga je nu doen Imke?'
2. 'Eerst maar eens de was ophalen en dan even naar bed.'
1. 'Wie is dat?'
2. 'Huh?. Ik ga de was ophalen en dan naar bed.'
1. 'Wie is Bert?'
2. 'Hahaha! Bert? Ik zei bed.'
1. 'Ik ken geen Bert.'
2.' Hahaha, naar beD.'
1. 'Ach so. Ik vroeg me al af wie Bert is.'
1. & 2. 'Hahahahaha!'
Voetnoot;
Nu noem ik Rosie voortaan natuurlijk Bert, da's duidelijk. Tenzij ik dan gebombardeerd word tot Ernie.
Schuiver van de week
Onze straat is soms echt levensgevaarlijk door de spekgladde ondergrond. Als er een laagje sneeuw ligt en je de bus nog wilt halen, heb je dat niet altijd door. Mijn huisgenoot Rik et moi zijn op weg en we kletsen wat. Waarover geen idee meer en dat is verder ook niet van belang. In ieder geval hebben we het ergens over en het ene moment loopt ie nog naast me. Als ik even ergens anders heen kijk en me vervolgens naar hem terugdraai, zie ik niemand. Ik kijk naar beneden en ja hoor, hebbes. Daar ligt ie, onderuit geschoven op zijn rug. Ook al is het niet zo grappig, toch moet ik lachen. Op de één of andere manier heb ik dat nou altijd; als iemand zich onverwachts bezeerd, krullen mijn mondhoeken automatisch omhoog. Vaak probeer ik het lachen te onderdrukken wat het eigenlijk alleen maar erger maakt. Maar goed, zoals altijd poog ik ook nu serieus te blijven totdat vastgesteld is dat hij niets (ernstigs) mankeert.
Nu is het wachten op de dag dat ik vol op mijn muil ga, want die gaat geheid komen.
Misverstandje van de week
Deelnemers:
1. Rosie van het skischoolbureau
2. Ik
1. 'Wat ga je nu doen Imke?'
2. 'Eerst maar eens de was ophalen en dan even naar bed.'
1. 'Wie is dat?'
2. 'Huh?. Ik ga de was ophalen en dan naar bed.'
1. 'Wie is Bert?'
2. 'Hahaha! Bert? Ik zei bed.'
1. 'Ik ken geen Bert.'
2.' Hahaha, naar beD.'
1. 'Ach so. Ik vroeg me al af wie Bert is.'
1. & 2. 'Hahahahaha!'
Voetnoot;
Nu noem ik Rosie voortaan natuurlijk Bert, da's duidelijk. Tenzij ik dan gebombardeerd word tot Ernie.
Schuiver van de week
Onze straat is soms echt levensgevaarlijk door de spekgladde ondergrond. Als er een laagje sneeuw ligt en je de bus nog wilt halen, heb je dat niet altijd door. Mijn huisgenoot Rik et moi zijn op weg en we kletsen wat. Waarover geen idee meer en dat is verder ook niet van belang. In ieder geval hebben we het ergens over en het ene moment loopt ie nog naast me. Als ik even ergens anders heen kijk en me vervolgens naar hem terugdraai, zie ik niemand. Ik kijk naar beneden en ja hoor, hebbes. Daar ligt ie, onderuit geschoven op zijn rug. Ook al is het niet zo grappig, toch moet ik lachen. Op de één of andere manier heb ik dat nou altijd; als iemand zich onverwachts bezeerd, krullen mijn mondhoeken automatisch omhoog. Vaak probeer ik het lachen te onderdrukken wat het eigenlijk alleen maar erger maakt. Maar goed, zoals altijd poog ik ook nu serieus te blijven totdat vastgesteld is dat hij niets (ernstigs) mankeert.
Nu is het wachten op de dag dat ik vol op mijn muil ga, want die gaat geheid komen.
