Veertiende werkweek

Dinsdag 26 maart, 18.00 uur;
Wederom blijf ik daheim, omdat ik er niets voor voel naar de schneemanntreff te gaan. Ik vraag me af waarom. Alleen maar omdat het buiten sneeuwt en ik mijn portie vandaag al heb gehad? Nee, onderhuids woelt nog iets. Het is een feeling verzadigd te zijn wat niet per sé slecht is. Over 2 weken zet ik weer voet aan Nederlandse bodem en alle dingen die ik hier wilde meemaken, heb ik kunnen afstrepen van de soort bucket list in mijn hoofd. Het is goed zo.

Langzamerhand begin ik me te verheugen naar wat hierna gaat komen. Wat dat dan ook moge zijn, want momenteel staat nog niets vast. Behalve dat ik eerst een paar weken leuke dingen met vriendinnen en familie ga ondernemen. Het is oprecht een superleuk seizoen geweest en het onverwachts nogmaals meedraaien in het skilerarencircuit heeft me verrast.
Of ik volgende winter wederom naar Kleinwalsertal zal afreizen, weet ik niet. Kan het me op zich best voorstellen, maar ook weet ik dat er nog zoveel plekken op deze aardbol zijn die ik zou willen bezoeken. De drang nieuwe dingen te ontdekken is absoluut nog aanwezig, misschien zelfs wel groter geworden sinds de start van mijn voorgaande blog. Het niet gebonden zijn aan materiële zaken of aan een relatie geeft me een onbeschrijflijk gevoel van vrijheid waar ik geen afscheid van wil nemen. Over een tijdje kan ik daar wellicht heel anders over denken, maar voor nu is het perfect.

Vandaag heb ik overigens voor de derde of vierde maal in m'n skischoolcarrière een kind uit de les gezet. De vorige keer staat me nog helder voor de geest. Het joch was koud 3 jaar en noemde mij 'arschloch'. Het meest absurde was nog wel de reactie van zijn moeder toen ik het haar vertelde: 'Dat heeft ie niet van ons geleerd'. Alsof mij het iets kan bommen waar hun kind dat heeft opgevangen, ik wil gewoon niet dat hij dat tegen mij of tegen wie dan ook zegt.

Het 5-jarige meneertje van vanochtend trok zijn ski's uit, omdat hij geen interesse meer had in de les. Ik vroeg hem vriendelijk doch dwingend de latten weer onder te binden. Wilde ie niet. Toen ik hem begon uit te leggen dat hij een skicursus volgt en daarom ski's toch echt essentieel zijn, riep ie keihard 'bla bla bla bla bla' door mijn zin heen. Ik stond gewoon paf. Toen ik daarna met verheven stem zei dat het niet gepast was zo te doen, flikte hij het gewoon nog een keer. Gisteren ging dit asootje ook al een keer liggen en weigerde hij om weer op te staan. Zodra ik een hand naar hem uitstak, begon ie te trappen en 'nee' te brullen. Kan best wat hebben van kinderen, maar bij zulk onbeschoft gedrag is het meteen klaar. Ski's uit en loop maar naar je moeder, jou hoeven we er niet meer bij.

Zondag- en maandagmiddag heb ik privéles gegeven aan een meisje met gehoorproblemen. Vanaf een bepaalde afstand kan ze niets meer verstaan en daarom kreeg ik een apparaatje met microfoon om. Ik diende met alledaags stemvolume in dat ding te praten, zodat ze me van veraf toch kon horen. Handig wel, want in de lift kon ik op rustige toon vertellen wanneer ze uit moest stappen zonder (zoals gewoonlijk) de longen uit mijn lijf te moeten schreeuwen. Het kind heeft hooguit 10 zinnen gezegd gedurende de lessen, maar gelukkig zag ik aanzienlijk vaker een glimlach op haar gezicht verschijnen.


Zaterdag 30 maart, 18.30 uur
De resterende ochtenden van deze week heb ik gelest met 4 hummeltjes die top waren. Voor daadwerkelijk remmen waren ze weliswaar iets te klein, maar een bocht leren zat er wel in. Na 3 dagen vond ik dat ze het verdienden naar de förderband te gaan en daar hebben ze aardig wat naar beneden kunnen spurten. Op donderdag werd wederom het skirennen georganiseerd en met een big smile namen ze hun medaille aan. The next day was puik qua weer, dus dat was een leuke afsluiting.

Vrijdagavond was het verjaardagsfeestje van Patricia. Om 19.00 uur zijn we aanwezig in 'das schwarze Haus'. In de stube staan mooi gedekte tafels waar ongeveer 20 personen aan plaatsnemen. Ook mijn baas, zijn vrouw en hun 2 kinderen zijn aanwezig, allemaal uitgedost in typische klederdracht. Onder het genot van een driegangen menu wordt aardig wat gekeuveld. Na afloop maak ik kennis met mini chocoflesjes met daarin likeur. We gaan Stef Stuntpiloot spelen en wie verliest, moet zo'n dingske drinken. De heren zijn de chocolade na een paar rondes zat en stappen over op bier. Wanneer ik naderhand op de bank zit en toekijk hoe 2 collega's FIFA spelen, kak ik behoorlijk in. De klok wijst 22.30 uur aan en ik besluit dat het een gepast moment is om op te stappen. Een uur later lig ik plat.

Snowboarden was voor vandaag het plan. De catastrofe met de papsneeuw van vorige keer ben ik nog niet vergeten, maar daar wil ik niet mee afsluiten. Het moet beter en dat is gelukt. Wildental was de eerste stop en daar zijn we zo`n anderhalf uur zoet geweest. Moest de eerste 2 ritten duidelijk even wennen aan de lange pannenkoekenlift, maar ook dat ging zonder kleerscheuren. Tijdens een klim ging ik als vanzelf nogal ver uit het spoor en ik was effe bang dat ik de lift kapot zou trekken. Net toen ik dacht 'krak' te zullen horen, ging ik automatisch terug naar het midden. Pff, dat was op het nippertje.

Toen was het tijd voor de volgende bestemming; lunchen bij Mooslift. Daarna door naar Parsennlift en tijdens de busrit erheen begint het te miezeren. Terwijl we door de zware drab ploeteren om de gondel te bereiken, neemt de regenval toe. Omdat het bij ons alle drie zo goed ging, deert het niet. We hebben een energiekick en moeten minstens nog een paar afdalingen doen. Helemaal doorweekt maar met een lachend hart keren we terug naar de bushalte. Snel de spullen naar de skiverhuur terugbrengen, zodat we nog tijd hebben voor de supermarkt. Straks zijn de winkels langer gesloten in verband met het Paasweekend.

Om 21.00 uur vanavond dienen we in het Aparthotel te zijn voor een rondje kegelen. Ik dacht eerst dat dit het Duitse woord voor bowlen was, maar er schijnen toch een paar andere regels te zijn. Ook goed, alleen ga ik nu eerst eten.