Dertiende werkweek

Zondag 17 t/m zaterdag 23 maart;
Tijdens de weekindeling is het mijn taak om de kinderen te verzamelen die hele dagen komen skiën. Omdat het er vrij veel zijn, geef ik de helft aan één van mijn collega's. In de middag wil meisje Anine ineens niet meer meedoen. Wat ik ook doe, ze blijft met haar armen over elkaar zitten en weigert te vertellen wat er aan de hand is. Ondanks dat geef ik haar verschillende kansen om weer in te stappen, maar die neemt ze niet. Na de pauze bellen we naar het opgegeven mobiele nummer, zodat haar ouders haar op kunnen komen halen. Tijdens het wachten op d'r moeder valt ze in slaap op de bank in de skilerarenruimte. Moeheid blijkt de reden dat ze wilde stoppen.

Met de rest van de klas breng ik het laatste half uur van de eerste lesdag al door bij de förderband. De sneeuw remt toch redelijk af en de kids zijn goed bezig. In de avond zak ik neer op de fauteuil om een begin te maken met Teen Wolf, de vijfde serie alweer die ik leen van Rik.

Als vervanger voor de schone slaapster van gisteren krijg ik een jongen toegeschoven en samen met hem heb ik een leuk clubje van 6 kinderen voor me staan. We eindigen de maandag op de grotere förderband en ook de 2 laatsten van de groep hebben het remmen nu onder de knie. Morgen gaan we verder met het oefenen van meerdere bochten achter elkaar.

Na de werkdag gaan we met onze oudste leraar van tegen de 70 een drankje doen in Steinbock. Chanell komt letterlijk met een schuiver binnen en ligt plotseling op haar rugzak. Te grappig.
De barman blijkt als bijverdienste horloges te verkopen. Omdat het felrode precies bij mijn skipak past en ik slechts een tientje hoef te betalen, schaf ik er één aan. De vorige ging bijna een jaar geleden kapot en sindsdien draag ik geen horloge meer. Ik mis zo'n ding om mijn pols niet echt, maar het is wel handig dat het continu 'Wie spät ist es?'-geroep naar medeleraren afgelopen is.

Dinsdagnamiddag zijn we bij de touwlift. Door de weke sneeuw is het best zwaar. Mijn leerlingen zijn ook redelijk moe van de ochtendles, maar desondanks houden ze het vol. De schneemanntreff sla ik een keer over, omdat ik nu eindelijk eens sollicitatiebrieven samen moet stellen. Daar wilde ik een maand geleden al mee beginnen, maar ik slaagde er geweldig in het telkens uit te stellen. Na de werkdag zoek ik eerst op internet een aantal bedrijven uit waar ik aan de slag zou willen aankomende zomer.

De volgende ochtend blijven we bij de touwlift en voor de tweede les die dag staat Jedermann ingepland. De keren dat de kinderen uit de lift vallen, zijn op 1 hand te tellen. Alle ouders staan beneden helemaal trots toe te kijken, ze hadden niet verwacht dat hun nageslacht in zulke korte tijd zo veel zou leren.

Op naar Cantina en daarna door om inkopen te doen. Iets lekkers koken staat in het vooruitzicht, maar dat plan wordt uiteindelijk geschrapt. Als we namelijk bij onze halte aankomen, stapt Chanell ook uit en ze dwingt Britt en mij min of meer nog een drankje te doen. Ditmaal bij Hirschbar, een piepklein tentje (denk serieus dat mijn kamer er maar 2 keer in zal passen) waar het erg gezellig is. Er wordt een broodplankje besteld die we delen. In mijn enthousiasme bijt ik een groot stuk van een paprika af. Godver, het blijkt een hete peper en mijn mond staat behoorlijk in de fik.

Ook onze chef is aanwezig en na verloop van tijd moeten we online lottogetallen checken. Hij doet jaarlijks mee en de hoofdprijs zijn nogal wat knaken. Als hij die wint, neemt hij ons mee naar Hawaï zegt ie. Strak plan. Jammer genoeg staat geen van de getrokken cijfers op zijn papiertje. Die trip kunnen we dus op onze buik schrijven.

Het is alweer donderdag en de lessen worden wederom bij de pannenkoekenlift gehouden. Gisteren kreeg ik er trouwens nog een jongen van 13 bij en hij is onwijs langzaam. Niet normaal meer, de groep wordt zodanig opgehouden dat ik me er lichtelijk aan ga ergeren. Niet echt eerlijk van mij, want ik weet hoe het komt. In zijn vorige groep is het allemaal veel te snel gegaan voor hem met als gevolg paniek op de piste.
Als ik naderhand thuiskom, ga ik meteen koken en eet ik maar liefst 3 borden chili con carne.

De vrijdag begint goed als ik niet kan ontbijten. Ik heb mijn weerwolvenserie aanstaan en omdat het zo spannend is, sla ik zonder nadenken mijn handen over mijn oren. Het scheelt altijd als het geluid wegvalt. Tja, en hoe proppen we nu die boterham naar binnen dan?

Op de laatste dag van de werkweek doen we natuurlijk eerst mee aan het skirennen en daarna gaan we verder oefenen bij Wildental. Mazzel zit in de lucht, want de grote slak uit mijn klas wil absoluut niet mee en besluit bij zijn ouders te blijven. Helaas is ook één van de meisjes ziek, weer een ander gaat meteen na de wedstrijd naar huis en nr. 4 gaat met zijn familie de pistes onveilig maken. Zo blijven de besten over en met hen ga ik racen. Om het plaatje helemaal perfect te maken, staat de zon hoog aan de hemel.

Tussen de middag gaan we eten bij een restaurant naast de lift waar we erg vriendelijk worden geholpen. Mijn top 3 gedraagt zich voorbeeldig en om 13.30 uur trekken we de ski's weer aan voor de namiddagles. Op tijd zijn we terug bij de skischool, zodat de leerlingen plaats kunnen nemen op het erepodium om hun prijs en oorkonde in ontvangst te nemen.

Dineren doen we in het andere skilerarenhuis en het thema is patatje oorlog. Tijdens mijn visit aan Olanda een tijdje terug heb ik pindasaus meegenomen, omdat we toen al het idee hadden dit avondje een keer te organiseren.
Om 19.15 uur pakken we de bus en even later stappen we de keuken binnen. Naast friet in de oven schuiven, maken we een variant op schaschlicks klaar. Zo ben je druk in de weer met de maaltijd voorbereiden en het volgende moment sta je ineens met een plankje in je hand te beachtennissen in de keuken. Het is leuk en hectisch tegelijk. Na verloop van tijd kunnen we aan tafel en ineens is het rustig. De patatten laten zich smaken.

After dinner spelen we nog een wazig spel waarbij ik door puur geluk als winnaar uit de bus kom. De tv wordt aangezet en na wat zappen blijven we hangen bij een film die net begint. Ook al speelt de hotshot van de serie Harper's Island er in, ik ben het snel beu. Horrormovies zijn daadwerkelijk niet voor mij weggelegd. Het gebeurt niet heel vaak dat ik liever niet alleen door het donker naar huis loop, maar ik ben opgelucht dat iemand me deze keer vergezelt.

Zaterdag meld ik me om 10.00 uur bij de skischool om te gaan langlaufen. Patricia, werkzaam als au pair en bij topdrukte medehelpster in het kinderland, is mijn lerares. Voor mij is het de eerste poging, maar zij gaat regelmatig.
Allereerst op naar de skiverhuur voor de noodzakelijke spullen. 'Wat is je gewicht?' wordt me gevraagd. Geen idee en nadat ik dat als antwoord heb gegeven, kijkt een ongelovig gezicht mij aan. Behoor ik dat te weten dan? Oké, we gaan maar op de weegschaal staan om te kijken en ik blijk er inderdaad een paar pond bij te hebben. Ik kreeg al een tijd een jeans niet meer dicht en een aantal andere broeken met (veel) moeite, waardoor ik al een donkerbruin vermoeden had. Erg vind ik het allerminst, want nu zit ik eindelijk terug op mijn kiloaantal van lang geleden.

Tijdens het langlaufavontuur kom ik welgeteld viermaal in de sneeuw terecht. De laatste keer lag er een dennenappel half op het spoor die ik wilde omzeilen door uit te wijken. Ik kwam daardoor naast de loipe terecht en verloor de vaste grip, voor zover je die überhaupt al hebt. Op de automatische piloot maakte ik een pflug wat met skiën wel wil helpen, maar bij deze sport duidelijk niet. Als vanzelf begon ik er ook nog 'charmant' bij te gillen. Toen ik mezelf zo idioot hoorde doen, schoot Bridget Jones door mijn hoofd. In de tweede film schiet ze onbeheerst de helling af en maait daarbij met haar armen wild op en neer. Zo'n rampscenario was het in mijn geval nog net niet (hoop ik tenminste), maar ik schoot in de lach en na een meter of 10 eindigde ik languit op de grond. Niettemin was het langlaufen op zich vrij aardig en ik zou best nog eens gaan. Ooit.

's Avonds gaan we wederom naar Hirschbar om daar wat te eten en te kletsen. Het is aangenaam zitten, maar de rest wil tegen 21.00 uur per sé naar Älpele. Ik ga even mee, maar na een half uur val ik bijna in slaap aan de bar. Adieu en tot morgen mensen.