Twaalfde werkweek
Blijf op de hoogte en volg Imke
24 Maart 2013 | Oostenrijk, Mittelberg
Zondag 10 t/m zaterdag 16 maart;
Het lijkt wel een terugkeer naar december, naar de start van het seizoen. Ik was zo gewend aan de halfgroene pistes dat ik echt even 2 keer moest kijken toen ik donderdagochtend het gordijn openschoof. Talloze dikke vlokken dwarrelden vanuit de lucht naar beneden en alles was weer bedekt met een witte laag. Voor het eerst sinds weken is het skiles geven terwijl het fucking sneeuwt. Mijn 7 dwergen hebben zich er dapper doorheen geslagen al was het af en toe afzien met de gladde matten en de sneeuw die precies je ogen als landingsplaats uitkiest. Wederom heb ik de kleintjes te pakken die alleen in de ochtenden komen skiën.
Op zondag dacht ik na het lunchen klaar te zijn, maar om twee minuten voor aanvang van de middagles komt een mevrouw het bureau binnen om een privéles te regelen voor haar zoon. Drie keer raden wie die mag draaien. Het jongetje bleek aanleg te hebben en kon na 2 uur al remmen en bochten draaien. Helaas waren ze slechts voor het weekend over en vertrokken ze in de avond terug naar huis. De volgende dag kwam er daarom geen vervolg met het natuurtalentje.
Op woensdag en donderdag heb ik in de middagen daarentegen wel een nieuw exemplaar dat kwam lessen. Ik herinner me vooral zijn jolige uitspraken. Toen ik me voor de zoveelste keer omdraaide om te kijken of ie wel in mijn spoor bleef, zei hij doodleuk 'Je hoeft niet bang te zijn hoor, ik blijf wel achter jou'. De klapper was wat hij verkondigde toen zijn moeder er nog niet was om 15.30 uur: 'Ze is me volgens mij vergeten, nou dan moet ik maar bij jou gaan eten'. Subliem!
De tweede burrito-avond halverwege de week was trouwens weer een hit, maar deze keer hielp een knoop openmaken niet. Ik had echt buikpijn, vermoedelijk had ik toch te veel gegeten. Het overkomt me niet zo vaak meer, maar het was behoorlijk raak. In plaats van te kaarten na afloop van het diner, ben ik naar huis gegaan. Gelukkig kon ik met Rosie meerijden, waardoor ik meteen met een kruik op mijn buik in slaap kon vallen. Bijna 2 uur later werd ik wakker en was alles weer in orde. Heb mezelf toen naar de wastafel gesleept om m'n tandenborstel te grissen. Vervolgens slaapdronken mijn pyjama aangetrokken en vlug terug naar bed om verder te maffen.
Een nieuw iets deze week; privéles geven op mijn gewoonlijke weekenddag. Uitgezonderd de allereerste week toen de lessen gewoon doorliepen, ben ik altijd vrij geweest op zaterdag. Ik stond weliswaar niet op de lijst om gebeld te worden voor het geval dat, maar het betrof een Duitse kleuter uit mijn groep die graag nog een keer wilde komen. Hij is de enige uit de klas die na een week nog steeds alleen maar rechtdoor naar beneden racet, omdat ie het leren remmen niet zo boeiend vindt. In overleg met de baas heb ik hem les gegeven van 10.00 tot 11.00 uur tegen betaling van 2 uur. Daardoor was wel zowat de hele ochtend naar de malle moeren, maar ja. Er bestaan ergere dingen.
Het plan om vroeg op Kanzelwand te staan om daar te gaan knallen, heb ik terzijde geschoven. Na de les sprak ik af om te gaan skiën op Walmendingerhorn. Dat ligt praktisch naast de deur en door de nieuw gevallen sneeuw kun je overal goeie pistes verwachten.
Leuke bijkomstigheid was dat ik nog 10 euro fooi van de tevreden ouders kreeg en die ik heb meteen kunnen gebruiken voor de lunch evenals voor een nieuw ontdekt drankje in Cantina; Hugo. Een zomerse mix van vlierbessensiroop, prosecco, framboosjes, muntblaadje en flinke ijsklonten. Aan de tafel naast ons zat een vriendengroep waaronder de tweelingbroer van de Terminator. Volgens mij had hij stiekem gewoon meerdere rugbeschermers onder zijn shirt gepropt , het geheel zag er in ieder geval nogal lachwekkend uit. Een ander persoon had al een flinke slok op en nam er nog maar 1 extra uit de hondenwaterbak. Zo had ik gehoopt dat het logge beest van de eigenaar, met een standaard heerlijk grote sliert kwijl aan zijn bek, binnen zou komen. Helaas kwam mijn wens niet uit.
Daarna ging ik met Chanell nog een sprong naar de schirmbar aan de andere kant van de straat. Het bleek vol te staan met mensen die zichzelf voor paal zetten wat ze door hun overmatige alcoholconsumptie waarschijnlijk niet eens doorhebben. Altijd genieten zulke types. Door de juiste muziek komen we in de feeststemming en ontstaat het idee om naar Hörbar te gaan.
Maar eerst nog naar de dönerzaak voor een snelle hap en mazzelaars die we zijn, kunnen we met de eigenaar meerijden die een bestelling in Mittelberg moet afleveren. Anders moesten we op de volgende bus wachten en zou ik nog maar 20 minuten hebben gehad om te douchen, andere kleding aan te trekken etc.
Rond 21.00 uur staan we klaar en met 6 man in één auto gaan we op pad. We spelen weer een tijdje 'rond de tafel' waarbij ik in de haast een keer bijna onderuit schuif. Ik schop het weliswaar een paar potjes tot de finale, maar het lukt me niet te winnen. De tafeltennistafel wordt opgeruimd en vervolgens staat de kiet in rap tempo vol. Helaas komt onze vriendin van de eerste avond hier niet opdagen alhoewel we af en toe hoopvol naar de ingang kijken. De DJ is okay, maar ik ben gewoon te moe om me daadwerkelijk te bewegen. Na de hele middag in de supersneeuw dalafdalingen te hebben gemaakt, blijkt de pijp leeg. Telkens gingen we zo rap mogelijk naar beneden en soms zweefde ik bij een paar heuveltjes net boven de grond. De laatste scherpe bocht naar de piste van Mooslift toe is zo fijn, want daarna kun je effe flink carven tot aan de gondel.
Gelukkig zegt Valeska, de chauffeuse deze avond, vroegtijdig dat ze het genoeg vindt geweest. Tijdens een stop bij de nu wel geopende McDonalds blijf ik in de auto zitten. Bijna ben ik in slaap gevallen als het portier opengerukt wordt. Ik krijg een vlaggetje in mijn hand geduwd en door de harde beat blijven mijn ogen open totdat we af worden gezet. De dag voelde aan als 1 groot cadeau is mijn gedachte als ik om 01.30 uur de lamp uitknip.
Het lijkt wel een terugkeer naar december, naar de start van het seizoen. Ik was zo gewend aan de halfgroene pistes dat ik echt even 2 keer moest kijken toen ik donderdagochtend het gordijn openschoof. Talloze dikke vlokken dwarrelden vanuit de lucht naar beneden en alles was weer bedekt met een witte laag. Voor het eerst sinds weken is het skiles geven terwijl het fucking sneeuwt. Mijn 7 dwergen hebben zich er dapper doorheen geslagen al was het af en toe afzien met de gladde matten en de sneeuw die precies je ogen als landingsplaats uitkiest. Wederom heb ik de kleintjes te pakken die alleen in de ochtenden komen skiën.
Op zondag dacht ik na het lunchen klaar te zijn, maar om twee minuten voor aanvang van de middagles komt een mevrouw het bureau binnen om een privéles te regelen voor haar zoon. Drie keer raden wie die mag draaien. Het jongetje bleek aanleg te hebben en kon na 2 uur al remmen en bochten draaien. Helaas waren ze slechts voor het weekend over en vertrokken ze in de avond terug naar huis. De volgende dag kwam er daarom geen vervolg met het natuurtalentje.
Op woensdag en donderdag heb ik in de middagen daarentegen wel een nieuw exemplaar dat kwam lessen. Ik herinner me vooral zijn jolige uitspraken. Toen ik me voor de zoveelste keer omdraaide om te kijken of ie wel in mijn spoor bleef, zei hij doodleuk 'Je hoeft niet bang te zijn hoor, ik blijf wel achter jou'. De klapper was wat hij verkondigde toen zijn moeder er nog niet was om 15.30 uur: 'Ze is me volgens mij vergeten, nou dan moet ik maar bij jou gaan eten'. Subliem!
De tweede burrito-avond halverwege de week was trouwens weer een hit, maar deze keer hielp een knoop openmaken niet. Ik had echt buikpijn, vermoedelijk had ik toch te veel gegeten. Het overkomt me niet zo vaak meer, maar het was behoorlijk raak. In plaats van te kaarten na afloop van het diner, ben ik naar huis gegaan. Gelukkig kon ik met Rosie meerijden, waardoor ik meteen met een kruik op mijn buik in slaap kon vallen. Bijna 2 uur later werd ik wakker en was alles weer in orde. Heb mezelf toen naar de wastafel gesleept om m'n tandenborstel te grissen. Vervolgens slaapdronken mijn pyjama aangetrokken en vlug terug naar bed om verder te maffen.
Een nieuw iets deze week; privéles geven op mijn gewoonlijke weekenddag. Uitgezonderd de allereerste week toen de lessen gewoon doorliepen, ben ik altijd vrij geweest op zaterdag. Ik stond weliswaar niet op de lijst om gebeld te worden voor het geval dat, maar het betrof een Duitse kleuter uit mijn groep die graag nog een keer wilde komen. Hij is de enige uit de klas die na een week nog steeds alleen maar rechtdoor naar beneden racet, omdat ie het leren remmen niet zo boeiend vindt. In overleg met de baas heb ik hem les gegeven van 10.00 tot 11.00 uur tegen betaling van 2 uur. Daardoor was wel zowat de hele ochtend naar de malle moeren, maar ja. Er bestaan ergere dingen.
Het plan om vroeg op Kanzelwand te staan om daar te gaan knallen, heb ik terzijde geschoven. Na de les sprak ik af om te gaan skiën op Walmendingerhorn. Dat ligt praktisch naast de deur en door de nieuw gevallen sneeuw kun je overal goeie pistes verwachten.
Leuke bijkomstigheid was dat ik nog 10 euro fooi van de tevreden ouders kreeg en die ik heb meteen kunnen gebruiken voor de lunch evenals voor een nieuw ontdekt drankje in Cantina; Hugo. Een zomerse mix van vlierbessensiroop, prosecco, framboosjes, muntblaadje en flinke ijsklonten. Aan de tafel naast ons zat een vriendengroep waaronder de tweelingbroer van de Terminator. Volgens mij had hij stiekem gewoon meerdere rugbeschermers onder zijn shirt gepropt , het geheel zag er in ieder geval nogal lachwekkend uit. Een ander persoon had al een flinke slok op en nam er nog maar 1 extra uit de hondenwaterbak. Zo had ik gehoopt dat het logge beest van de eigenaar, met een standaard heerlijk grote sliert kwijl aan zijn bek, binnen zou komen. Helaas kwam mijn wens niet uit.
Daarna ging ik met Chanell nog een sprong naar de schirmbar aan de andere kant van de straat. Het bleek vol te staan met mensen die zichzelf voor paal zetten wat ze door hun overmatige alcoholconsumptie waarschijnlijk niet eens doorhebben. Altijd genieten zulke types. Door de juiste muziek komen we in de feeststemming en ontstaat het idee om naar Hörbar te gaan.
Maar eerst nog naar de dönerzaak voor een snelle hap en mazzelaars die we zijn, kunnen we met de eigenaar meerijden die een bestelling in Mittelberg moet afleveren. Anders moesten we op de volgende bus wachten en zou ik nog maar 20 minuten hebben gehad om te douchen, andere kleding aan te trekken etc.
Rond 21.00 uur staan we klaar en met 6 man in één auto gaan we op pad. We spelen weer een tijdje 'rond de tafel' waarbij ik in de haast een keer bijna onderuit schuif. Ik schop het weliswaar een paar potjes tot de finale, maar het lukt me niet te winnen. De tafeltennistafel wordt opgeruimd en vervolgens staat de kiet in rap tempo vol. Helaas komt onze vriendin van de eerste avond hier niet opdagen alhoewel we af en toe hoopvol naar de ingang kijken. De DJ is okay, maar ik ben gewoon te moe om me daadwerkelijk te bewegen. Na de hele middag in de supersneeuw dalafdalingen te hebben gemaakt, blijkt de pijp leeg. Telkens gingen we zo rap mogelijk naar beneden en soms zweefde ik bij een paar heuveltjes net boven de grond. De laatste scherpe bocht naar de piste van Mooslift toe is zo fijn, want daarna kun je effe flink carven tot aan de gondel.
Gelukkig zegt Valeska, de chauffeuse deze avond, vroegtijdig dat ze het genoeg vindt geweest. Tijdens een stop bij de nu wel geopende McDonalds blijf ik in de auto zitten. Bijna ben ik in slaap gevallen als het portier opengerukt wordt. Ik krijg een vlaggetje in mijn hand geduwd en door de harde beat blijven mijn ogen open totdat we af worden gezet. De dag voelde aan als 1 groot cadeau is mijn gedachte als ik om 01.30 uur de lamp uitknip.
