Vijfde werkweek
Blijf op de hoogte en volg Imke
14 Februari 2013 | Oostenrijk, Mittelberg
Zondag 20 t/m zaterdag 26 januari;
Wat staat me nog bij van deze week?
Burrito's en aanverwante artikelen
Maandag gaan we naar één van de andere skilerarenhuizen om ons vol te vreten aan lekkere dingen. Iedereen neemt iets mee en ik zorg voor de toetjes; ijs en brownies. Ondanks dat we eigenlijk al te veel naar binnen hebben gestouwd, kan het niet weerstaan worden. Daarna doe ik maar een knoop open, want mijn spijkerbroek staat op knappen.
Op handen gedragen worden
Na de schneemanntreff wordt er nogmaals gegeten in Taverne. Omdat ik de laatste bus (om 21.20 uur) wil nemen, ga ik iets eerder naar buiten en wacht in het bushokje. Mijn lieftallige collega's lopen langs, zien me zitten en besluiten dat het nog geen tijd is huiswaarts te keren. Voordat ik doorheb wat er gebeurt, ben ik opgetild door 4 man sterk en bungel ik in de lucht. We proesten het allemaal uit en de enkele voorbijgangers die we tegenkomen, reageren vreemd genoeg niet op mijn 'help, ik word ontvoerd'-hulpkreten. Op een gegeven moment wijkt degene waar ik mijn linkerarm om heb geslagen naar links uit, terwijl de rechterman juist meer de andere kant op loopt. Met als gevolg dat mijn schouders zowat uit de kom geraken. De benendragers stappen ondertussen gestaag door en ik word gewoon uit elkaar getrokken. Hey, ik wil nog langer mee dan vandaag dankjewel. Ondanks dat moet ik nog steeds hard lachen en pas na 5 gesmoorde pogingen speel ik het klaar iets te roepen. Ze weigeren me echter op de grond te zetten voordat de bus voorbij gereden is. Bang dat ze zijn dat ik er snel alsnog in zal springen. Na een halve kilometer komen we eindelijk aan in de bar en beland ik terug op aarde.
Best wel machtig
Deze week wordt er naast lesgeven ook veel gegeten. Woensdag gaan we weer naar het skilerarenhuis vlakbij werk alias 'das schwarze Haus'. Het is pizza-avond. We maken zelf schijven die we daarna beleggen en in de aanwezige steenoven schuiven. Ook al zijn de pizzaatjes niet zo groot, ze vullen behoorlijk. Ik dacht eerst dat ik er minstens 3 zou eten, maar na 1,5 stuk zijn mijn lintworm en ik meer dan verzadigd. Knoop maar weer openzetten dan.
Vooruit maar
Een aantal collega's die ik stiekem een beetje voor gek verklaar, nemen voor werkaanvang vaak de eerste gondel naar boven. Deze gaat om 8.15 uur en tot nu toe heb ik altijd geweigerd mee te gaan. Vandaag besluit ik ze maar eens te vergezellen. Wekker extra vroeg zetten dus en na het ontbijt loop ik met mijn ski's over mijn schouders naar de kabelbaan. Precies op tijd gaan we naar boven. De piste is heel tof; net geprepareerd en wij zijn de eersten die er sporen doorheen trekken. De wind blaast enorm en mijn gezicht is koud. Het doet gewoon pijn. Om de skischool op latten te kunnen bereiken, dienen we een stukje zwarte buckelpiste te nemen. Niet echt mijn ding, maar ik slaag er in beneden te komen zonder onderuit te gaan. Op werk gearriveerd, zie ik dat mijn gezicht een mooie match vormt met mijn skipak. Allebei knalrood. Erg charmant weer.
En we leren weer wat bij
Zaterdags vanaf 9.00 uur kunnen we vrijwillig meedoen met 'schulefahren', zeg maar skiles voor en door skileraren. Daar gaan we zeker naartoe, want aan mijn techniek kan nog wel het één en ander bijgeschaafd worden en dan is een bijlesje niet verkeerd. We staan met een groep van 15 aandachtig te luisteren naar de leraar. Het weer speelt mee, want de lucht is strakblauw. Het is naast boeiend ook leuk en voor mijn gevoel duurt het aanzienlijk korter dan de daadwerkelijke anderhalf uur. Prima begin van mijn vrije dag.
We found a new friend
Ondanks de actieve dag zijn we nog fit genoeg om te gaan stappen. Het wordt Oberstdorf dit keer en de bedoeling is flink de pan uit te swingen. Dat zou moeten lukken in Hörbar op een zaterdagavond. Eerst naar een Chinese tent voor het kweken van een goede bodem. Vervolgens een kort bezoek aan een bierfeest waar niets aan blijkt te zijn. Dan maar wat vroeger dan gepland richting de bar. Het is nog niet druk en er staat zelfs een tafeltennistafel middenin de ruimte. We staan aan de kant een beetje te kletsen en als ik om me heen kijk, zie ik dat alle aanwezigen elkaar maar wat schaapachtig staan aan te gapen. Sommigen hebben hun jas nog aan wat de sfeer extra bevorderd.
Gelukkigerwijs is de setting een half uurtje later compleet veranderd; de tafeltennistafel is opgeruimd, de muziek staat veel harder en er begeven zich een stuk of wat mensen op de dansvloer. Waaronder wij. Ons oog wordt telkens naar een oudere madam getrokken die er, ondanks haar nette kleren, uitziet als een arme sloeber. Ze loopt constant heen en weer en is duidelijk de weg kwijt. Haar ogen en ietwat opgefokte houding verraden dat ze iets heeft geslikt, gesnoven, gespoten or whatsoever.
Samen met een collega sta ik bij de wastafels in de wc-ruimte als de deur ineens open wordt gegooid. Het is de dame en ze roept een kreet die we niet kunnen verstaan. We kunnen niet vragen wat (als we dat al zouden willen), want ze komt de toiletten niet binnen gelopen. Net als we onze aandacht weer op iets anders gericht hebben, gebeurt hetzelfde. Mevrouw heeft nogal kracht, want de deur klapt met een smak tegen de muur alvorens weer dicht te vallen. Weer schreeuwt ze, iets in de trant van dat we naar buiten moeten komen. Bizarre situatie, dus het werkt op onze lachspieren. Nog geen 10 seconden later is het nogmaals raak. 'Und jetzt' wordt gegild. Nou ja, doe eens normaal. Onder luid gegiechel keren we terug naar de zaal en lopen daarbij met een grote boog om HAAR heen.
Mijn nieuwsgierige collega Chanell loopt op een gegeven moment op de persoon in kwestie af en vraagt waar ze naar op zoek is. De uitgang soms? 'Nee, goede muziek' luidt haar antwoord. Superreactie. Als we vertellen dat wij uit Nederland komen, is ze onze grote vriendin. Ze is fan van Amsterdam wat ons niet echt verbaasd. Daar kan ze immers de hele dag eigenzinnig doen zonder echt op te vallen.
Na een paar drankjes worden de smaakpupillen aangetast
Na Hörbar wordt nog een beetje verder gefeest in Riezlern. Ondertussen heb ik trek gekregen en hopelijk kan ik in de nieuwe tent wat te eten bestellen. Ze hebben alleen pizza. Oké dat kan er mee door, maar een hele is te veel van het goede. Daarom zoek ik een andere hongerige kandidaat. Mijn dronken collega van de skihuur is ook aanwezig en hij wil wel delen. Als alles op is en het bord weer meegenomen wordt, vraagt ie aan me welke pizza dat nu eigenlijk was. Voor de zekerheid check ik even of ik dat goed gehoord heb. Haha, wel dus. Als ik hem vertel dat het tonijn was, zegt ie doodleuk 'Oh ja, dat dacht ik al wel te proeven'. Yeah sure.
Wat staat me nog bij van deze week?
Burrito's en aanverwante artikelen
Maandag gaan we naar één van de andere skilerarenhuizen om ons vol te vreten aan lekkere dingen. Iedereen neemt iets mee en ik zorg voor de toetjes; ijs en brownies. Ondanks dat we eigenlijk al te veel naar binnen hebben gestouwd, kan het niet weerstaan worden. Daarna doe ik maar een knoop open, want mijn spijkerbroek staat op knappen.
Op handen gedragen worden
Na de schneemanntreff wordt er nogmaals gegeten in Taverne. Omdat ik de laatste bus (om 21.20 uur) wil nemen, ga ik iets eerder naar buiten en wacht in het bushokje. Mijn lieftallige collega's lopen langs, zien me zitten en besluiten dat het nog geen tijd is huiswaarts te keren. Voordat ik doorheb wat er gebeurt, ben ik opgetild door 4 man sterk en bungel ik in de lucht. We proesten het allemaal uit en de enkele voorbijgangers die we tegenkomen, reageren vreemd genoeg niet op mijn 'help, ik word ontvoerd'-hulpkreten. Op een gegeven moment wijkt degene waar ik mijn linkerarm om heb geslagen naar links uit, terwijl de rechterman juist meer de andere kant op loopt. Met als gevolg dat mijn schouders zowat uit de kom geraken. De benendragers stappen ondertussen gestaag door en ik word gewoon uit elkaar getrokken. Hey, ik wil nog langer mee dan vandaag dankjewel. Ondanks dat moet ik nog steeds hard lachen en pas na 5 gesmoorde pogingen speel ik het klaar iets te roepen. Ze weigeren me echter op de grond te zetten voordat de bus voorbij gereden is. Bang dat ze zijn dat ik er snel alsnog in zal springen. Na een halve kilometer komen we eindelijk aan in de bar en beland ik terug op aarde.
Best wel machtig
Deze week wordt er naast lesgeven ook veel gegeten. Woensdag gaan we weer naar het skilerarenhuis vlakbij werk alias 'das schwarze Haus'. Het is pizza-avond. We maken zelf schijven die we daarna beleggen en in de aanwezige steenoven schuiven. Ook al zijn de pizzaatjes niet zo groot, ze vullen behoorlijk. Ik dacht eerst dat ik er minstens 3 zou eten, maar na 1,5 stuk zijn mijn lintworm en ik meer dan verzadigd. Knoop maar weer openzetten dan.
Vooruit maar
Een aantal collega's die ik stiekem een beetje voor gek verklaar, nemen voor werkaanvang vaak de eerste gondel naar boven. Deze gaat om 8.15 uur en tot nu toe heb ik altijd geweigerd mee te gaan. Vandaag besluit ik ze maar eens te vergezellen. Wekker extra vroeg zetten dus en na het ontbijt loop ik met mijn ski's over mijn schouders naar de kabelbaan. Precies op tijd gaan we naar boven. De piste is heel tof; net geprepareerd en wij zijn de eersten die er sporen doorheen trekken. De wind blaast enorm en mijn gezicht is koud. Het doet gewoon pijn. Om de skischool op latten te kunnen bereiken, dienen we een stukje zwarte buckelpiste te nemen. Niet echt mijn ding, maar ik slaag er in beneden te komen zonder onderuit te gaan. Op werk gearriveerd, zie ik dat mijn gezicht een mooie match vormt met mijn skipak. Allebei knalrood. Erg charmant weer.
En we leren weer wat bij
Zaterdags vanaf 9.00 uur kunnen we vrijwillig meedoen met 'schulefahren', zeg maar skiles voor en door skileraren. Daar gaan we zeker naartoe, want aan mijn techniek kan nog wel het één en ander bijgeschaafd worden en dan is een bijlesje niet verkeerd. We staan met een groep van 15 aandachtig te luisteren naar de leraar. Het weer speelt mee, want de lucht is strakblauw. Het is naast boeiend ook leuk en voor mijn gevoel duurt het aanzienlijk korter dan de daadwerkelijke anderhalf uur. Prima begin van mijn vrije dag.
We found a new friend
Ondanks de actieve dag zijn we nog fit genoeg om te gaan stappen. Het wordt Oberstdorf dit keer en de bedoeling is flink de pan uit te swingen. Dat zou moeten lukken in Hörbar op een zaterdagavond. Eerst naar een Chinese tent voor het kweken van een goede bodem. Vervolgens een kort bezoek aan een bierfeest waar niets aan blijkt te zijn. Dan maar wat vroeger dan gepland richting de bar. Het is nog niet druk en er staat zelfs een tafeltennistafel middenin de ruimte. We staan aan de kant een beetje te kletsen en als ik om me heen kijk, zie ik dat alle aanwezigen elkaar maar wat schaapachtig staan aan te gapen. Sommigen hebben hun jas nog aan wat de sfeer extra bevorderd.
Gelukkigerwijs is de setting een half uurtje later compleet veranderd; de tafeltennistafel is opgeruimd, de muziek staat veel harder en er begeven zich een stuk of wat mensen op de dansvloer. Waaronder wij. Ons oog wordt telkens naar een oudere madam getrokken die er, ondanks haar nette kleren, uitziet als een arme sloeber. Ze loopt constant heen en weer en is duidelijk de weg kwijt. Haar ogen en ietwat opgefokte houding verraden dat ze iets heeft geslikt, gesnoven, gespoten or whatsoever.
Samen met een collega sta ik bij de wastafels in de wc-ruimte als de deur ineens open wordt gegooid. Het is de dame en ze roept een kreet die we niet kunnen verstaan. We kunnen niet vragen wat (als we dat al zouden willen), want ze komt de toiletten niet binnen gelopen. Net als we onze aandacht weer op iets anders gericht hebben, gebeurt hetzelfde. Mevrouw heeft nogal kracht, want de deur klapt met een smak tegen de muur alvorens weer dicht te vallen. Weer schreeuwt ze, iets in de trant van dat we naar buiten moeten komen. Bizarre situatie, dus het werkt op onze lachspieren. Nog geen 10 seconden later is het nogmaals raak. 'Und jetzt' wordt gegild. Nou ja, doe eens normaal. Onder luid gegiechel keren we terug naar de zaal en lopen daarbij met een grote boog om HAAR heen.
Mijn nieuwsgierige collega Chanell loopt op een gegeven moment op de persoon in kwestie af en vraagt waar ze naar op zoek is. De uitgang soms? 'Nee, goede muziek' luidt haar antwoord. Superreactie. Als we vertellen dat wij uit Nederland komen, is ze onze grote vriendin. Ze is fan van Amsterdam wat ons niet echt verbaasd. Daar kan ze immers de hele dag eigenzinnig doen zonder echt op te vallen.
Na een paar drankjes worden de smaakpupillen aangetast
Na Hörbar wordt nog een beetje verder gefeest in Riezlern. Ondertussen heb ik trek gekregen en hopelijk kan ik in de nieuwe tent wat te eten bestellen. Ze hebben alleen pizza. Oké dat kan er mee door, maar een hele is te veel van het goede. Daarom zoek ik een andere hongerige kandidaat. Mijn dronken collega van de skihuur is ook aanwezig en hij wil wel delen. Als alles op is en het bord weer meegenomen wordt, vraagt ie aan me welke pizza dat nu eigenlijk was. Voor de zekerheid check ik even of ik dat goed gehoord heb. Haha, wel dus. Als ik hem vertel dat het tonijn was, zegt ie doodleuk 'Oh ja, dat dacht ik al wel te proeven'. Yeah sure.
