Vierde werkweek

Zondag 13 t/m zaterdag 19 januari;
Extra vrije dag op zondag. Me and my iPod gingen rond 11.00 uur op pad om te skiën. Wat is er idealer dan de deur open te doen, zo'n 50 passen te zetten en in de stoeltjeslift te kunnen stappen? Tel daarbij het prachtige weer op en de dag kan niet meer stuk. Na een uur of 3 vond ik het gescheten en ging ik weer huiswaarts om te lunchen, te douchen en me om te kleden. Daarna even naar de skischool om internet te gebruiken. Na terugkomst thuis heb ik de deur van mijn kamer achter me gesloten en niet meer open gedaan. Af en toe tijd voor jezelf is wel zo prettig.

Op maandag wordt duidelijk dat ik deze week met de kleintjes aan de slag moet. Dat betekent alleen in de ochtenden lesgeven. Deze namiddag echter help ik 2 collega's. Mijn taken zijn het continu schoon bezemen van de matten door de aanhoudende sneeuwval, förderband in de gaten houden en stopzetten als er iemand valt en zorgen dat iedereen goed doorloopt. Maar wat ik eigenlijk vooral doe is kwebbelen en grappen maken met de aanwezige kinderen.

De volgende dag heb ik 's ochtends wederom de kleinere koters en van 13.30 tot 15.30 uur dien ik privéles te geven aan een moeder plus haar 2 kinderen. Het blijkt een spontane familie die humor begrijpt en de de les gaat dan ook in sneltreinvaart om.

De dag is echter nog niet afgelopen, want we gaan wederom naar de schneemanntreff. Iets wat vaste prik lijkt te gaan worden. De vrouw van mijn baas wordt halverwege het optreden op het podium geroepen. Ze zingt een paar nummers. Het publiek gaat nog meer uit z'n dak en voor we het in de gaten hebben, is het tijd om naar Taverne te gaan. Dit restaurant zit een metertje of 200 verderop en er is gereserveerd voor 10 man, maar bijna het dubbele aantal personen schuift aan. Het wordt een gezellige boel en ook niet onbelangrijk; het eten is top. Tegen 22.00 uur besluit ik dat het tijd wordt huiswaarts te keren. Morgen wil ik weer fris voor m'n klasje staan.

Woensdag wordt er een halve dag lesgegeven, aansluitend help ik mee bij het middageten en in de namiddag doe ik niet veel. Beetje relaxen in huis en ik begin met het kijken naar een nieuwe serie. Harper's Island, een drama-achtige thriller. Na de eerste aflevering is het al raak; bijna constant zit ik met handen over mijn oren in spanning te kijken. Watje dat ik ben.

Na het opstaan en wederom alleen in de ochtend lesgeven, hoor ik toevallig dat een aantal collega's gaan snowboarden. Klinkt leuk, dus besluit ik last minute mee te gaan. Eerst snel nog even naar de skiverhuur om de benodigde spullen te halen en gaan met die banaan. Heb geen zin om het hele stuk naar Mooslift te lopen, dus ik neem de stoeltjeslift naast de deur en board dan een stuk. Een stoeltjeslift ingaan met snowboard is nieuw voor me en ik voorzie als parttime megaklungel problemen bij het uitstappen. Zul je zien dat ik blijf hangen of meteen voorover kukel of zoiets. Ach, we gaan het gewoon proberen. Mocht het mis gaan, dan heeft de liftman weer iets om te lachen. Het gaat warempel goed en ik kom zonder valpartijen bij mijn collega's aan. De tips die ik krijg, volg ik zo goed als mogelijk op en ik merk dat ik steeds zekerder op de plank kom te staan. Een paar uur later is het tijd voor een drankje. Nagenietend van de aangename middag breng ik de boel terug naar de verhuur.

Vrijdag staat voor de laatste dag van de werkweek. Omdat ik 's middags nogmaals vrij ben maar wel bij het skirennen dien te zijn, benut ik de tijd tussendoor om even te surfen. Op internet dan, want de zee is ver te zoeken hierzo. In de avond gaan we naar de kroeg en daar worden voornamelijk onzinpraatjes rondom het houtblok uitgedeeld. En de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want ik win zowaar een rondje nagelen.

Op mijn vrije dag ga ik het snowboarden verder oefenen, want de aanwijzingen zitten nog vers in mijn hoofd. Weer ga ik met de stoeltjeslift naar boven en volg de piste naar de helling waar we eergisteren zijn geweest. Naar boven, naar beneden, naar boven, naar beneden, naar boven, naar beneden. Dit ritme herhaalt zich bijna 2 uur en dan word ik geroepen. Een collega op ski's is gearriveerd en vraagt of ik mee ga eten. Staand in de zon eten we een broodje. En nog eentje, omdat ze zo goed smaken. Een andere collega sluit zich aan en gedrieën gaan we met de gondel naar het skigebied Walmendingerhorn.

Halverwege de tweede afdaling is meneertje collega nr. 2 ineens foetsie. Na opnieuw een aantal keer de lift te hebben genomen, gaat m'n andere collega de dalafdaling doen en daarna komt ze terug met een bekende van een andere skischool. Door een miscommunicatie verliezen we elkaar uit het oog. Het wordt de gondel naar beneden in plaats van de dalafdaling, want de moeheid is toegeslagen en dat heeft een negatieve invloed op mijn concentratievermogen. Het gevolg is veel vallen en ik heb geen zin in blauwe knieën, een beurse kont of een blessure. Na de kabelbaan te zijn uitgestapt, tref ik weer een andere collega. Samen met haar board ik naar de skischool. Typerend voor ons team is dat iedereen bij iedereen kan aansluiten en er zijn geen verplichtingen naar elkaar toe. Heel prettig.