Negende werkweek
Blijf op de hoogte en volg Imke
12 Maart 2013 | Oostenrijk, Mittelberg
Zondag 17 t/m zaterdag 23 februari;
Ben niet echt happy, want de eer voor de 3-jarigen gaat deze week naar mij. In mijn hoofd draai ik een onzichtbare knop om; daadwerkelijk leren skiën is bijzaak, entertain de kids en toon vooral heel veel geduld. Tijdens de middaglessen dien ik een collega te ondersteunen die eigenlijk helemaal geen hulp nodig heeft. Dus we staan maar een beetje te kletsen met elkaar en de lessertjes. Het verloopt allemaal vlekkeloos, kat in het bakkie dus.
Na afloop nemen we de bus voor een bezoekje aan Cantina. Dan naar huis waar ik tijd voor mezelf heb, want mijn kamergenoot komt pas thuis als ik al lang en breed lig te pitten.
Dinsdagmiddag ben ik vrij. Het is mooi weer en ik ga naar huis op de ski's (haha, hoe mooi is dat?). Tijd voor boodschappen. De lui van Alpenstarkstrom zijn bezig met de soundcheck voor de schneemanntreff als ik langsloop. Straks gaan we erheen, maar eerst dien ik mijn poetsdienst te voldoen. In drukke periodes heeft Rosie weinig tijd om ook nog de vloer te schrobben en de plees schoon te maken. Iedereen wordt een keer ingedeeld om haar te helpen. Vandaag is het mijn beurt. Net op tijd kan ik nog mee met de stoeltjeslift en skiënd keer ik terug naar de school. Knalgele rubberen handschoenen aan en hoppa. Twintig minuten later is het al gedaan en pakken we samen met nog 2 overgebleven collega's om 17.15 uur de bus naar de schneemanntreff. We zien nog geen andere rode skipakken, want de rest zit nog warm binnen in Cantina. Het is behoorlijk fris, maar ondanks dat is de opkomst groot en het is weer gezellig.
We wachten nog op de toegift en daarna gaan we linea directa door naar Taverne. Weer is het aantal personen groter dan de gereserveerde stoelen waardoor we hutje mutje aan tafel komen te zitten. Boeien, de atmosfeer is zoals ie moet zijn en ook wordt er weer live muziek gespeeld. Met de weinige dansbewegingen die ik maak, krijg ik het wel voor elkaar een rieten beest op de grond te mikken die daardoor zijn poot verliest. De Nederlanders aan de tafel naast ons maken met behulp van servetten een creatieve spalk voor het arme geval. Snel terugzetten maar voordat iemand het merkt.
Geen idee hoe ik het voor elkaar krijg, maar even later ligt het ding nogmaals op de vloer. De servet en het gerepareerde pootje vliegen eraf. Ze belanden ergens onder de bank en de omvangrijke buurman vindt het pootje na de nodige moeite terug. De held. Met tandenstokers wordt een nieuwe operatie gedaan en dat ziet er zowaar nog veel beter uit ook.
Huiswaarts kunnen we met de auto tot Älpele. Het laatste stukje lopen we wel. Jessica nr. 2 (uit Finland) heeft gereden en omdat ze zo klein van stuk is, staat haar stoel helemaal naar voren geschoven en kan ze maar net door de voorruit op de weg kijken. Komisch gezicht wel. Om 21.00 uur doe ik mijn kamerdeur open. Er wordt nog een aflevering Game of Thrones gekeken en dan is het ogen dicht en snaveltje toe om met de legendarische woorden van Meneer de Uil af te sluiten.
Woensdagochtend is het weer lesgeven en in de namiddag meehelpen. Er is sprake van heftige neerslag en daardoor sta ik vooral de matten sneeuwvrij te maken evenals de kinderen mijn hand uit te reiken om ze verder naar boven te helpen. Tussendoor ruim ik ook nog een beetje op.
Als het erop zit, vertrek ik naar huis om bij te komen. Het lijkt verdorie alsof ik al seizoensmoe ben, want mijn energiepeil staat sinds de carnavalsavond laag. Ik snap er niets van en ik hoop maar dat deze conditionele toestand snel voorbij is. Ook wil ik even krachten voor morgen sparen, want dan vindt er een Dutch meets Austrian feestje in Hirschegg plaats. Georganiseerd door de heren van de Auenhütte waar we toen 2013 ingeluid hebben.
The next day is het skirennen en daarna moeten we een aantal groepen bij elkaar voegen, omdat er nauwelijks plek is om fatsoenlijk te kunnen lesgeven. Zo blijkt het echter prettiger werken; 12 kids en 3 leraressen. De wijzers op de klok verplaatsen zich snel en ineens is het 12.00 uur. Daarna hoef ik niet meer te werken, maar om half vier zorg ik dat ik weer paraat sta voor de prijsuitreiking. In de tijd die ertussen zit, doe ik een dutje en geniet ik wederom van de verslavende serie. Het is onduidelijk wie wanneer precies naar het Holland versus Oostenrijk feest gaat, want het verandert om de haverklap. Ik besluit de gulden middenweg te pakken en rond half 8 te vertrekken. Britt en mijn kamergenoot Belle gaan mee evenals Philipp, onze snowboardleraar. Het is nog niet druk als we arriveren, maar dat mag de pret niet drukken. De muziek is geweldig en we vermaken ons opperbest. Na verloop van tijd staat het bommetje vol en doordat er vele bekende gezichten zijn, wordt er heel wat afgekletst.
Op zaterdag gaat Belle terug naar Nederland en heb ik het rijk weer voor mezelf alleen. Heerlijk, al was er absoluut niets mis met haar. Rustig ontbijten en nog maar een episode kijken. Ook breng ik een volle zak was weg. De zon schijnt en het is superweer. Om 13.00 uur heb ik afgesproken naar Mooslift te komen waar een groepje snowboardende collega's zullen zijn. We lunchen en lopen vervolgens naar de skischool om de planken om te wisselen voor latten en in mijn geval om alleen mijn ski's te halen. Daarna skiën we richting Riezlern. Daar doen we een paar afdalingen en kort voor sluitingstijd van de liften keren we terug naar de skischool.
Spontaan besluiten we nog naar Oberstdorf te gaan om inkopen te doen met de oude auto van Philipp. Als we Mittelberg weer inrijden, heeft niemand zin om te koken. De keuze is snel gemaakt; het wordt de kebabzaak. Een dürüm past altijd wel.
Thuis ruim ik alle boodschappen op en kijk ik de finale aflevering. Een aantal gaan uit in Oberstdorf, maar ik sla het over. Af en toe stappen is prima, maar elke week hoeft van mij niet meer. Die tijd ligt achter me.
Ben niet echt happy, want de eer voor de 3-jarigen gaat deze week naar mij. In mijn hoofd draai ik een onzichtbare knop om; daadwerkelijk leren skiën is bijzaak, entertain de kids en toon vooral heel veel geduld. Tijdens de middaglessen dien ik een collega te ondersteunen die eigenlijk helemaal geen hulp nodig heeft. Dus we staan maar een beetje te kletsen met elkaar en de lessertjes. Het verloopt allemaal vlekkeloos, kat in het bakkie dus.
Na afloop nemen we de bus voor een bezoekje aan Cantina. Dan naar huis waar ik tijd voor mezelf heb, want mijn kamergenoot komt pas thuis als ik al lang en breed lig te pitten.
Dinsdagmiddag ben ik vrij. Het is mooi weer en ik ga naar huis op de ski's (haha, hoe mooi is dat?). Tijd voor boodschappen. De lui van Alpenstarkstrom zijn bezig met de soundcheck voor de schneemanntreff als ik langsloop. Straks gaan we erheen, maar eerst dien ik mijn poetsdienst te voldoen. In drukke periodes heeft Rosie weinig tijd om ook nog de vloer te schrobben en de plees schoon te maken. Iedereen wordt een keer ingedeeld om haar te helpen. Vandaag is het mijn beurt. Net op tijd kan ik nog mee met de stoeltjeslift en skiënd keer ik terug naar de school. Knalgele rubberen handschoenen aan en hoppa. Twintig minuten later is het al gedaan en pakken we samen met nog 2 overgebleven collega's om 17.15 uur de bus naar de schneemanntreff. We zien nog geen andere rode skipakken, want de rest zit nog warm binnen in Cantina. Het is behoorlijk fris, maar ondanks dat is de opkomst groot en het is weer gezellig.
We wachten nog op de toegift en daarna gaan we linea directa door naar Taverne. Weer is het aantal personen groter dan de gereserveerde stoelen waardoor we hutje mutje aan tafel komen te zitten. Boeien, de atmosfeer is zoals ie moet zijn en ook wordt er weer live muziek gespeeld. Met de weinige dansbewegingen die ik maak, krijg ik het wel voor elkaar een rieten beest op de grond te mikken die daardoor zijn poot verliest. De Nederlanders aan de tafel naast ons maken met behulp van servetten een creatieve spalk voor het arme geval. Snel terugzetten maar voordat iemand het merkt.
Geen idee hoe ik het voor elkaar krijg, maar even later ligt het ding nogmaals op de vloer. De servet en het gerepareerde pootje vliegen eraf. Ze belanden ergens onder de bank en de omvangrijke buurman vindt het pootje na de nodige moeite terug. De held. Met tandenstokers wordt een nieuwe operatie gedaan en dat ziet er zowaar nog veel beter uit ook.
Huiswaarts kunnen we met de auto tot Älpele. Het laatste stukje lopen we wel. Jessica nr. 2 (uit Finland) heeft gereden en omdat ze zo klein van stuk is, staat haar stoel helemaal naar voren geschoven en kan ze maar net door de voorruit op de weg kijken. Komisch gezicht wel. Om 21.00 uur doe ik mijn kamerdeur open. Er wordt nog een aflevering Game of Thrones gekeken en dan is het ogen dicht en snaveltje toe om met de legendarische woorden van Meneer de Uil af te sluiten.
Woensdagochtend is het weer lesgeven en in de namiddag meehelpen. Er is sprake van heftige neerslag en daardoor sta ik vooral de matten sneeuwvrij te maken evenals de kinderen mijn hand uit te reiken om ze verder naar boven te helpen. Tussendoor ruim ik ook nog een beetje op.
Als het erop zit, vertrek ik naar huis om bij te komen. Het lijkt verdorie alsof ik al seizoensmoe ben, want mijn energiepeil staat sinds de carnavalsavond laag. Ik snap er niets van en ik hoop maar dat deze conditionele toestand snel voorbij is. Ook wil ik even krachten voor morgen sparen, want dan vindt er een Dutch meets Austrian feestje in Hirschegg plaats. Georganiseerd door de heren van de Auenhütte waar we toen 2013 ingeluid hebben.
The next day is het skirennen en daarna moeten we een aantal groepen bij elkaar voegen, omdat er nauwelijks plek is om fatsoenlijk te kunnen lesgeven. Zo blijkt het echter prettiger werken; 12 kids en 3 leraressen. De wijzers op de klok verplaatsen zich snel en ineens is het 12.00 uur. Daarna hoef ik niet meer te werken, maar om half vier zorg ik dat ik weer paraat sta voor de prijsuitreiking. In de tijd die ertussen zit, doe ik een dutje en geniet ik wederom van de verslavende serie. Het is onduidelijk wie wanneer precies naar het Holland versus Oostenrijk feest gaat, want het verandert om de haverklap. Ik besluit de gulden middenweg te pakken en rond half 8 te vertrekken. Britt en mijn kamergenoot Belle gaan mee evenals Philipp, onze snowboardleraar. Het is nog niet druk als we arriveren, maar dat mag de pret niet drukken. De muziek is geweldig en we vermaken ons opperbest. Na verloop van tijd staat het bommetje vol en doordat er vele bekende gezichten zijn, wordt er heel wat afgekletst.
Op zaterdag gaat Belle terug naar Nederland en heb ik het rijk weer voor mezelf alleen. Heerlijk, al was er absoluut niets mis met haar. Rustig ontbijten en nog maar een episode kijken. Ook breng ik een volle zak was weg. De zon schijnt en het is superweer. Om 13.00 uur heb ik afgesproken naar Mooslift te komen waar een groepje snowboardende collega's zullen zijn. We lunchen en lopen vervolgens naar de skischool om de planken om te wisselen voor latten en in mijn geval om alleen mijn ski's te halen. Daarna skiën we richting Riezlern. Daar doen we een paar afdalingen en kort voor sluitingstijd van de liften keren we terug naar de skischool.
Spontaan besluiten we nog naar Oberstdorf te gaan om inkopen te doen met de oude auto van Philipp. Als we Mittelberg weer inrijden, heeft niemand zin om te koken. De keuze is snel gemaakt; het wordt de kebabzaak. Een dürüm past altijd wel.
Thuis ruim ik alle boodschappen op en kijk ik de finale aflevering. Een aantal gaan uit in Oberstdorf, maar ik sla het over. Af en toe stappen is prima, maar elke week hoeft van mij niet meer. Die tijd ligt achter me.
