Tiende werkweek
Blijf op de hoogte en volg Imke
15 Maart 2013 | Oostenrijk, Mittelberg
Zondag 24 februari t/m zaterdag 2 maart;
Nieuwe week, nieuwe groep. Deze bestaat uit de oudere halve dag kids, wat neerkomt op 4- en 5-jarigen die van 10.00 tot 12.00 uur les volgen. Al snel blijkt dat het enthousiastelingen zijn. Tussen de middag help ik mee met de lunch en daarna volgt een privéles. Omdat ik me niet lekker voel, vraag ik of een collega deze over kan nemen. Helaas gooit de baas roet in het eten en zegt dat het niet kan, omdat de familie specifiek om een Nederlandse juf of meester heeft gevraagd. Dan maar doorbijten.
Met dank aan de jongens die ik lesgeef, gaat de tijd vrij snel om. Het zijn 2 goed luisterende broers die al enigszins kunnen skiën. We verbrengen onze uren in het mooie weer door bij de pannenkoekenlift. Voor morgen leg ik Wildental voor en de ouders gaan akkoord. Dan snel naar huis om plat om mijn buik een film proberen te kijken.
Maandag is het wederom prachtig weer. Je krijgt er spontaan nieuwe wilskracht van. Het futloze gevoel van de circa afgelopen 2 weken is nu godzijdank foetsie en ik zit weer vol leven. In Wildental gaat het naar behoren en telkens zijn we sneller bij het dalstation. Tijdens één van de afdalingen nemen we een bospaadje en ik hoor gewoon een dennenappel onder mijn ski schrapen. Een korte check leert dat er inderdaad een lekkere kras zit. Later nemen we dit weggetje nog een keer en ik hoor hetzelfde geluid bij mijn andere ski. Nou ja, we zullen het er maar op houden dat ze nu weer in balans zijn.
Rond 16.00 uur zijn we pas terug bij de skischool. Het reizen met de bus van en naar het andere skigebied worden niet bij de les gerekend, maar zijn extra. Daarna ga ik naar Cantina samen met Chanell, die door mij ook wel Duracell haasje wordt genoemd vanwege haar onuitputtelijke energie. De rest heeft geen zin. Na gezellig ouwehoeren ben ik rond 19.00 uur weer thuis. We hebben volop plannen gemaakt voor als we straks allemaal terug in ons kikkerland zijn. Een weekend Noord-Holland waarbij surfen in Zandvoort, een bezoek aan Haarlem (waar Rosie heel lang heeft gewoond) en Koninginnedag in Amsterdam op de planning staan. We shall see of er iets van terecht komt. Ook is me duidelijk geworden dat we aan het einde van de werkperiode nog een trip met eventueel 1 overnachting van de chef krijgen als beloning. Uit de verhalen over het uitje van vorig jaar belooft het een plezierige boel te gaan worden.
Dinsdagmiddag vertrek ik met de boys naar Riezlern om daar te lessen. Na een paar afdalingen bij Parsennlift skiën we terug tot aan de skischool. Dit was de laatste skiles voor ze. Morgen belooft het ook supermooi weer te worden en dan gaan ze met hun ouders naar Ifen.
Snel even naar huis om wat te eten en dan verder naar de schneemanntreff. Het wordt geen langdurig bezoek, want na een uur moeten we met de bus naar Philipp die in het Aparthotel woont. Hij heeft beloofd voor ons te koken alhoewel wij in eerste instantie eigenlijk iets voor hem wilde klaarmaken. We nemen Finse Jessi ook nog mee en onder het snijden en eten voorbereiden wordt er muziek geluisterd. Ik ben zo druk bezig met dj-en dat ik helemaal vergeet te helpen. Niemand neemt het me kwalijk. Ze hebben een prima curry tevoorschijn getoverd die rap naar binnen wordt gewerkt.
Om de buren niet langer lastig te vallen met de herrie die hard uit de boxen knalt, besluiten we naar de kelder te verkassen waar een bar dancing zit. Er zijn hooguit 20 man, maar met het maken van idiote foto's entertainen we onszelf. Tegen 23.00 uur is het genoeg geweest voor vandaag en samen met Britt loop ik terug naar huis. De kou valt mee, het is volle maan en de hemel staat vol sterren. Hoe vaker ik omhoog kijk, hoe kleiner ik me voel in dit immense universum.
Woensdagmiddag hoopte ik vrij te zijn, maar na de ochtendles wordt me verteld dat ik in de namiddag een voor mij onbekend kind privéles moet geven. Mijn huisgenoot kent deze jongen wel, hij zat gisteren bij hem in de groep en daar gedroeg hij zich nogal agressief. Welja, scheep mij er maar mee op. Toch probeer ik me neutraal op te stellen en stap zo min mogelijk vooroordelend als mogelijk de les in. En zo zie je maar weer; het blijkt een aardig joch waar ik totaal geen problemen mee heb. Wat de achterliggende reden van zijn woede voorheen ook was, hij skiet goed en de 2 uur zijn in no time voorbij. Als ik later mijn leskaartjes scan op de skischool en de lijst voor het skirennen controleer, hoor ik dat zijn vader voor de volgende dag bijgeboekt heeft.
Ons geluk kan in de ochtend niet op, want we krijgen wederom een strakblauwe hemel voorgeschoteld. Ik ben de hele dag les aan het geven en in de avond doe ik mee met een fakkeloptocht. Aansluitend vindt synchroon skiën plaats waar een aantal collega's aan deelnemen. We zorgen dat we op tijd aanwezig zijn. De programmering blijkt te zijn aangepast en daardoor staan we bijna een uur noodgedwongen om de ton met vuur heen. Het is best afgekoeld en daardoor te koud om zomaar rond te hangen.
Eindelijk gaat de lift open en krijgen we een fakkel in onze handen geduwd. Hoppa, naar boven. Daar worden ze aangestoken en begint het. We maken twee groepen van 17 personen en na de helft van de afdaling, moeten we steeds door elkaar heen vlechten. Iemand heeft het gefilmd en het ziet er eigenlijk nog best spectaculair uit ook.
We gaan op de eerste rij zitten om de anderen aan te moedigen met hun gebeuren. Ze brengen het er goed vanaf en we zijn allemaal trots. Daarna besluiten we nogmaals met de lift te gaan voor een rondje skiën. Tijdens de tweede afdaling ga ik nogal hard en in het donker is het een beetje beholpen, waardoor ik het allemaal niet zo goed check. Ineens kom ik los van de grond, omdat de piste een vlak stuk in het midden heeft. Ik vlieg er letterlijk overheen. Gelukkig land ik goed en als ik onder in het dal aankom, blijkt dat ik midden in de prijsuitreiking terecht ben gekomen. Zo discreet mogelijk ga ik snel aan de kant.
Vrijdag hoef ik alleen in de ochtend te werken en daarna ga ik naar de supermarkt. Een relaxte avond volgt, want morgen willen we een grote skitoer maken.
Om 9.00 uur stap ik op mijn vrije dag in de bus naar Kanzelwand in Riezlern. Een skiregio waar het 's zaterdags altijd druk zou zijn, maar ik wil het nu toch eindelijk wel eens zien. In de bus tref ik Valeska, een ander lid uit team Bödmen-Baad, met wie ik vandaag op pad ga. In het begin is het nog nevelachtig, maar eenmaal boven zijn de wolken verdwenen. We skiën vrijwel direct door naar Felhorn, het verbonden buurgebied van Kanzelwand. Het valt nog mee met de drukte. We proberen verschillende pistes uit tot we er eentje hebben gevonden die helemaal naar onze smaak is. Daar kunnen we hard en er zijn relatief weinige andere skiërs in de weer.
Rond de klok van 12.00 uur besluiten we wat te eten. Skileraarkorting ook hier, altijd leuk meegenomen. Na een half uur in de zon te hebben gezeten, is het tijd om verder te gaan. Wederom racen we een aantal maal onze nieuwe favo afdaling. De piste tot aan het dalstation volgt en daar nemen we de bus naar Oberstdorf. De bedoeling is om ook even Nebelhorn met zijn supergrote dalafdaling te beproeven. Sowieso is het de langste van Kleinwalsertal en omstreken, maar ook van Duitsland als ik het goed onthouden heb.
De busrit duurt zo'n 20 minuten en met moeite blijven mijn ogen open. Schuld zijn de warme zonnestralen in mijn gezicht. Je dient achtereenvolgens 3 gondels te nemen om van 826 naar 2224 meter (de top) te gaan. We trekken een paar sporen boven en bewonderen het uitzicht. Er zweven veel schermvliegen in de blauwe hemel. Voor we aan de megadalafdaling beginnen, gaan we nog wat drinken op het terras. Daar kom ik tot de ontdekking dat we direct naast het punt zitten waar de paragliders met hun glijscherm een stukje de berg af rennen. Terwijl wij onze cappuccino's drinken, zien we er 5 of 6 die dat doen en vervolgens in de lucht hangen. Bij de laatste krijg ik het voor elkaar een sublieme foto te maken.
Goed, het moment is aangebroken om naar beneden te gaan. Over de 1400 meter hoogteverschil doen we ongeveer een kwartier. Niet slecht vinden we zelf. Het eerste deel bestaat voornamelijk uit zwarte piste gevolgd door verschillende stukken rood en blauw. We maken een paar korte stops onderweg om te kijken of we elkaar niet uit het oog verloren zijn en meteen ook om even stil te staan bij deze geweldige dag.
Nieuwe week, nieuwe groep. Deze bestaat uit de oudere halve dag kids, wat neerkomt op 4- en 5-jarigen die van 10.00 tot 12.00 uur les volgen. Al snel blijkt dat het enthousiastelingen zijn. Tussen de middag help ik mee met de lunch en daarna volgt een privéles. Omdat ik me niet lekker voel, vraag ik of een collega deze over kan nemen. Helaas gooit de baas roet in het eten en zegt dat het niet kan, omdat de familie specifiek om een Nederlandse juf of meester heeft gevraagd. Dan maar doorbijten.
Met dank aan de jongens die ik lesgeef, gaat de tijd vrij snel om. Het zijn 2 goed luisterende broers die al enigszins kunnen skiën. We verbrengen onze uren in het mooie weer door bij de pannenkoekenlift. Voor morgen leg ik Wildental voor en de ouders gaan akkoord. Dan snel naar huis om plat om mijn buik een film proberen te kijken.
Maandag is het wederom prachtig weer. Je krijgt er spontaan nieuwe wilskracht van. Het futloze gevoel van de circa afgelopen 2 weken is nu godzijdank foetsie en ik zit weer vol leven. In Wildental gaat het naar behoren en telkens zijn we sneller bij het dalstation. Tijdens één van de afdalingen nemen we een bospaadje en ik hoor gewoon een dennenappel onder mijn ski schrapen. Een korte check leert dat er inderdaad een lekkere kras zit. Later nemen we dit weggetje nog een keer en ik hoor hetzelfde geluid bij mijn andere ski. Nou ja, we zullen het er maar op houden dat ze nu weer in balans zijn.
Rond 16.00 uur zijn we pas terug bij de skischool. Het reizen met de bus van en naar het andere skigebied worden niet bij de les gerekend, maar zijn extra. Daarna ga ik naar Cantina samen met Chanell, die door mij ook wel Duracell haasje wordt genoemd vanwege haar onuitputtelijke energie. De rest heeft geen zin. Na gezellig ouwehoeren ben ik rond 19.00 uur weer thuis. We hebben volop plannen gemaakt voor als we straks allemaal terug in ons kikkerland zijn. Een weekend Noord-Holland waarbij surfen in Zandvoort, een bezoek aan Haarlem (waar Rosie heel lang heeft gewoond) en Koninginnedag in Amsterdam op de planning staan. We shall see of er iets van terecht komt. Ook is me duidelijk geworden dat we aan het einde van de werkperiode nog een trip met eventueel 1 overnachting van de chef krijgen als beloning. Uit de verhalen over het uitje van vorig jaar belooft het een plezierige boel te gaan worden.
Dinsdagmiddag vertrek ik met de boys naar Riezlern om daar te lessen. Na een paar afdalingen bij Parsennlift skiën we terug tot aan de skischool. Dit was de laatste skiles voor ze. Morgen belooft het ook supermooi weer te worden en dan gaan ze met hun ouders naar Ifen.
Snel even naar huis om wat te eten en dan verder naar de schneemanntreff. Het wordt geen langdurig bezoek, want na een uur moeten we met de bus naar Philipp die in het Aparthotel woont. Hij heeft beloofd voor ons te koken alhoewel wij in eerste instantie eigenlijk iets voor hem wilde klaarmaken. We nemen Finse Jessi ook nog mee en onder het snijden en eten voorbereiden wordt er muziek geluisterd. Ik ben zo druk bezig met dj-en dat ik helemaal vergeet te helpen. Niemand neemt het me kwalijk. Ze hebben een prima curry tevoorschijn getoverd die rap naar binnen wordt gewerkt.
Om de buren niet langer lastig te vallen met de herrie die hard uit de boxen knalt, besluiten we naar de kelder te verkassen waar een bar dancing zit. Er zijn hooguit 20 man, maar met het maken van idiote foto's entertainen we onszelf. Tegen 23.00 uur is het genoeg geweest voor vandaag en samen met Britt loop ik terug naar huis. De kou valt mee, het is volle maan en de hemel staat vol sterren. Hoe vaker ik omhoog kijk, hoe kleiner ik me voel in dit immense universum.
Woensdagmiddag hoopte ik vrij te zijn, maar na de ochtendles wordt me verteld dat ik in de namiddag een voor mij onbekend kind privéles moet geven. Mijn huisgenoot kent deze jongen wel, hij zat gisteren bij hem in de groep en daar gedroeg hij zich nogal agressief. Welja, scheep mij er maar mee op. Toch probeer ik me neutraal op te stellen en stap zo min mogelijk vooroordelend als mogelijk de les in. En zo zie je maar weer; het blijkt een aardig joch waar ik totaal geen problemen mee heb. Wat de achterliggende reden van zijn woede voorheen ook was, hij skiet goed en de 2 uur zijn in no time voorbij. Als ik later mijn leskaartjes scan op de skischool en de lijst voor het skirennen controleer, hoor ik dat zijn vader voor de volgende dag bijgeboekt heeft.
Ons geluk kan in de ochtend niet op, want we krijgen wederom een strakblauwe hemel voorgeschoteld. Ik ben de hele dag les aan het geven en in de avond doe ik mee met een fakkeloptocht. Aansluitend vindt synchroon skiën plaats waar een aantal collega's aan deelnemen. We zorgen dat we op tijd aanwezig zijn. De programmering blijkt te zijn aangepast en daardoor staan we bijna een uur noodgedwongen om de ton met vuur heen. Het is best afgekoeld en daardoor te koud om zomaar rond te hangen.
Eindelijk gaat de lift open en krijgen we een fakkel in onze handen geduwd. Hoppa, naar boven. Daar worden ze aangestoken en begint het. We maken twee groepen van 17 personen en na de helft van de afdaling, moeten we steeds door elkaar heen vlechten. Iemand heeft het gefilmd en het ziet er eigenlijk nog best spectaculair uit ook.
We gaan op de eerste rij zitten om de anderen aan te moedigen met hun gebeuren. Ze brengen het er goed vanaf en we zijn allemaal trots. Daarna besluiten we nogmaals met de lift te gaan voor een rondje skiën. Tijdens de tweede afdaling ga ik nogal hard en in het donker is het een beetje beholpen, waardoor ik het allemaal niet zo goed check. Ineens kom ik los van de grond, omdat de piste een vlak stuk in het midden heeft. Ik vlieg er letterlijk overheen. Gelukkig land ik goed en als ik onder in het dal aankom, blijkt dat ik midden in de prijsuitreiking terecht ben gekomen. Zo discreet mogelijk ga ik snel aan de kant.
Vrijdag hoef ik alleen in de ochtend te werken en daarna ga ik naar de supermarkt. Een relaxte avond volgt, want morgen willen we een grote skitoer maken.
Om 9.00 uur stap ik op mijn vrije dag in de bus naar Kanzelwand in Riezlern. Een skiregio waar het 's zaterdags altijd druk zou zijn, maar ik wil het nu toch eindelijk wel eens zien. In de bus tref ik Valeska, een ander lid uit team Bödmen-Baad, met wie ik vandaag op pad ga. In het begin is het nog nevelachtig, maar eenmaal boven zijn de wolken verdwenen. We skiën vrijwel direct door naar Felhorn, het verbonden buurgebied van Kanzelwand. Het valt nog mee met de drukte. We proberen verschillende pistes uit tot we er eentje hebben gevonden die helemaal naar onze smaak is. Daar kunnen we hard en er zijn relatief weinige andere skiërs in de weer.
Rond de klok van 12.00 uur besluiten we wat te eten. Skileraarkorting ook hier, altijd leuk meegenomen. Na een half uur in de zon te hebben gezeten, is het tijd om verder te gaan. Wederom racen we een aantal maal onze nieuwe favo afdaling. De piste tot aan het dalstation volgt en daar nemen we de bus naar Oberstdorf. De bedoeling is om ook even Nebelhorn met zijn supergrote dalafdaling te beproeven. Sowieso is het de langste van Kleinwalsertal en omstreken, maar ook van Duitsland als ik het goed onthouden heb.
De busrit duurt zo'n 20 minuten en met moeite blijven mijn ogen open. Schuld zijn de warme zonnestralen in mijn gezicht. Je dient achtereenvolgens 3 gondels te nemen om van 826 naar 2224 meter (de top) te gaan. We trekken een paar sporen boven en bewonderen het uitzicht. Er zweven veel schermvliegen in de blauwe hemel. Voor we aan de megadalafdaling beginnen, gaan we nog wat drinken op het terras. Daar kom ik tot de ontdekking dat we direct naast het punt zitten waar de paragliders met hun glijscherm een stukje de berg af rennen. Terwijl wij onze cappuccino's drinken, zien we er 5 of 6 die dat doen en vervolgens in de lucht hangen. Bij de laatste krijg ik het voor elkaar een sublieme foto te maken.
Goed, het moment is aangebroken om naar beneden te gaan. Over de 1400 meter hoogteverschil doen we ongeveer een kwartier. Niet slecht vinden we zelf. Het eerste deel bestaat voornamelijk uit zwarte piste gevolgd door verschillende stukken rood en blauw. We maken een paar korte stops onderweg om te kijken of we elkaar niet uit het oog verloren zijn en meteen ook om even stil te staan bij deze geweldige dag.
