Zevende werkweek
Blijf op de hoogte en volg Imke
04 Maart 2013 | Oostenrijk, Mittelberg
Zondag 3 t/m zaterdag 9 februari;
Op de tweede werkdag van deze week valt er zo veel sneeuw dat lesgeven bijna onmogelijk is. Ik sta steeds als een gek de matten schoon te vegen en ben blij als de kids het überhaupt tot boven halen. Eigenlijk is het helemaal niet grappig meer, maar we blijven gewoon lachen. Uit onverwachte hoek krijg ik hulp; het laatste half uur assisteert een omaatje van 1 van de kinderen me. Ze vond het zo sneu dat ik daar alleen stond te ploeteren. Lief mens.
Tijdens de privéles in de namiddag gaat het ietsje beter. Voor 's avonds staat een pokertoernooi in het casino gepland. Zelf doe ik niet mee, maar een beetje morele ondersteuning voor collega's is nooit weg. Het brengt niets, want bijna allemaal moeten ze als eerste de tafel verlaten. Ach, het gokpaleis van Kleinwalsertal hebben we in ieder geval eens van binnen gezien.
De volgende dag heb ik in de namiddag eveneens privéles, aan hetzelfde meisje als gisteren. Het mormel is nogal eigenwijs, dus ik was gisteren best streng. De ouders betalen een flinke smak geld voor zo'n les en de meesten leggen de lat nogal hoog. Hoe sneller het kind skiën onder de knie heeft, hoe beter. Deze moeder vertelt me vandaag echter dat ze vooral wil dat haar kind plezier heeft en het is bijzaak of ze de berg goed naar beneden komt. Schitterend dat zulke ouders bestaan en de druk is daardoor meteen weg. De les wordt warempel leuk al skiet mevrouwtje me 2 keer bijna omver in plaats van dat ze netjes achter me blijft.
In de avond is het weer tijd voor de wekelijkse schneemanntreff. Ditmaal is er een dansende dronkaard met best wel coole moves. We proberen hem na te doen en het geheel eindigt met hem voorop en daarachter een slinger van voornamelijk skileraren die allemaal zijn dansje doen. Vervolgens naar Taverne waar we door ruimtegebrek opeengepakt aan tafel moeten zitten. Nadat de bestellingen zijn doorgegeven, gaat de echtgenote van de chef (Petra) maar weer eens een liedje zingen. Spontaan staan we bijna allemaal op om te klappen en luidkeels mee te brullen. Als we daarna weer willen plaatsnemen, wordt de microfoon door een heer overgenomen. Hup, meteen staan we weer op. Midden in het restaurant gaan we tekeer en het dak vliegt er bijna af. Moeten we de hevige sneeuwval van de afgelopen dagen van ons afschaken or what is going on? Niets is te gek, alles kan en mag al proberen we rekening te houden met de andere aanwezige gasten. Een aantal doen na een tijdje gewoon mee en ook onze baas laat zijn danskunsten zien. Er wordt heel wat afgelachen. De sfeer is optimaal en eigenlijk valt niet goed te beschrijven hoe het precies was. 'Te gek' komt misschien wel het dichtst in de buurt.
Uitgelaten loop ik tenslotte met 3 collega's naar buiten. Witte vlokken vallen uit de lucht en aan de verse poeder te zien heeft het tijdens ons restaurantbezoek ook hard gesneeuwd. Op weg naar de volgende locatie beginnen we aan een sneeuwbalgevecht. Ik moet zo hard lachen dat ik erin blijf hangen en de hik krijg. Er is niemand op straat behalve wij en de sporadisch voorbij rijdende auto's. Over de 500 meter doen we een half uur en als blije pups komen we bij loungecafé M&M (heeft verder geen link met de bekende snoepjes) aan. We ploffen op de banken neer en de rest van onze groep volgt snel. Schijnbaar maken we teveel lawaai, want de bareigenaar geeft een flinke sneer. Allemachtig, daar is iemand met zijn verkeerde been uit bed gestapt. Beetje jammer dit. Zeker nadat we daarnet in Taverne zo vrij werden gelaten en iedereen het naar zijn zin had. We stappen op en besluiten dat we hier de rest van het seizoen niet meer zullen komen. Dan maar met de taxi naar Älpele voor een uurtje. Voor mijn gevoel is het ver na middernacht, maar in werkelijkheid blijkt het pas 22.30 uur als ik thuiskom. Geweldig, nu kan ik gewoon lang slapen zonder grote kans op brakheid morgen.
Woensdagmiddag heb ik onverwacht vrij, omdat de privéles is afgezegd. Het meiske heeft koorts. Daarom ga ik zelf skiën op Walmendingerhorn. Vanuit het dal lijkt het zonnig daar op de berg. Boven aangekomen is het helemaal dichtgetrokken, waardoor het onwijs mistig en koud is. Sommige pistes zijn niet platgewalst ontdek ik. Hartstikke tof om onverwacht tiefschneefahren te oefenen, al voel ik het na verloop van tijd wel aan mijn benen. Soms moet ik gewoonweg remmen en effe wachten alvorens verder te kunnen.
Voor het avondeten ben ik uitgenodigd om te komen rakletten. Heb dat nog niet eerder gedaan, maar het blijkt gourmetten met heel veel kaas te zijn. Tijdens het uitbuiken worden een paar hilarische stukjes van Javier de cabaretier getoond. Volgende keer dan toch maar een kaartje aanschaffen als mr. Guzman in de buurt komt optreden. Mits ik dan zelf ook in Nederland ben, want dat ik altijd maar de vraag.
De volgende namiddag ben ik eveneens vrij. Omdat ik genoeg heb van de constante sneeuwval, blijf ik binnen en laat het skiën voor wat het is.
Op vrijdag vindt het wekelijkse skirennen plaats en aansluitend geef ik les tot 12.00 uur. Daarna middageten met een stel koters en dan om 13.30 uur zit de werkweek er op. Of toch niet, want de baas vraagt of ik even het kinderland wil opruimen voordat alles verder ondergesneeuwd wordt en het spul pas ergens in de lente weer een keer opduikt. Even duurt wat langer als ik ook de förderbanden af moet dekken. Door de sneeuw die maar uit de lucht blijft vallen, moeten ze eerst uitgegraven worden alvorens de dikke rolmatten eroverheen gelegd kunnen worden. Die krengen zijn onwijs zwaar, goed om hernia te kweken. Van het gesjouw krijg ik het warm. Ik trek mijn jas uit en na een uur ben ik klaar.
Après-ski wordt voor de verandering in hotel Steinbock, waar we tijdens de middagpauze ook altijd met de kinderen eten, gedaan. Een muzikaal trio staat onwijs zijn best te doen iedereen aan het dansen te krijgen, maar wij blijven onderuitgezakt zitten. Beetje op adem komen heeft de voorkeur.
Zaterdag brengt het vakantiegevoel ten voeten uit. Met een groepje collega's ga ik skiën. Het zonnetje is eindelijk doorgekomen en we genieten. Eerst was het idee om na de lunch te gaan snowboarden, maar dat plan wordt overboord gegooid. Uiteindelijk skiën we door tot aan de laatste aansluitende lift in Riezlern. We zijn van 9.00 uur tot ca. liftsluiting op de latten. Super.
Daarna een drankje in Cantina dat ondertussen dienst doet als onze tweede woonkamer. Ook schieten we nog even de schirmbar tegenover in en daar zijn we getuige van een halve striptease. Een collega van de andere skischool staat bovenop een tafel en daaromheen staan een aantal grietjes die met druk knipperende ogen naar hem opkijken. Zo blijft het imago wat doorgaans aan skileraren kleeft wel in stand.
De honger komt, dus tijd om pizza te scoren alvorens de bus terug naar huis te nemen. Daar stap ik onder de douche en val vervolgens op bed. Anderhalf uur later word ik wakker en blijkt de keuken weer eens vol te zitten met collega's die dorstig zijn naar een drankspel. Als ze rond middernacht de deur uit gaan, zoek ik voor de tweede keer die avond m'n slaapzak op en vrijwel meteen dommel ik weg.
Op de tweede werkdag van deze week valt er zo veel sneeuw dat lesgeven bijna onmogelijk is. Ik sta steeds als een gek de matten schoon te vegen en ben blij als de kids het überhaupt tot boven halen. Eigenlijk is het helemaal niet grappig meer, maar we blijven gewoon lachen. Uit onverwachte hoek krijg ik hulp; het laatste half uur assisteert een omaatje van 1 van de kinderen me. Ze vond het zo sneu dat ik daar alleen stond te ploeteren. Lief mens.
Tijdens de privéles in de namiddag gaat het ietsje beter. Voor 's avonds staat een pokertoernooi in het casino gepland. Zelf doe ik niet mee, maar een beetje morele ondersteuning voor collega's is nooit weg. Het brengt niets, want bijna allemaal moeten ze als eerste de tafel verlaten. Ach, het gokpaleis van Kleinwalsertal hebben we in ieder geval eens van binnen gezien.
De volgende dag heb ik in de namiddag eveneens privéles, aan hetzelfde meisje als gisteren. Het mormel is nogal eigenwijs, dus ik was gisteren best streng. De ouders betalen een flinke smak geld voor zo'n les en de meesten leggen de lat nogal hoog. Hoe sneller het kind skiën onder de knie heeft, hoe beter. Deze moeder vertelt me vandaag echter dat ze vooral wil dat haar kind plezier heeft en het is bijzaak of ze de berg goed naar beneden komt. Schitterend dat zulke ouders bestaan en de druk is daardoor meteen weg. De les wordt warempel leuk al skiet mevrouwtje me 2 keer bijna omver in plaats van dat ze netjes achter me blijft.
In de avond is het weer tijd voor de wekelijkse schneemanntreff. Ditmaal is er een dansende dronkaard met best wel coole moves. We proberen hem na te doen en het geheel eindigt met hem voorop en daarachter een slinger van voornamelijk skileraren die allemaal zijn dansje doen. Vervolgens naar Taverne waar we door ruimtegebrek opeengepakt aan tafel moeten zitten. Nadat de bestellingen zijn doorgegeven, gaat de echtgenote van de chef (Petra) maar weer eens een liedje zingen. Spontaan staan we bijna allemaal op om te klappen en luidkeels mee te brullen. Als we daarna weer willen plaatsnemen, wordt de microfoon door een heer overgenomen. Hup, meteen staan we weer op. Midden in het restaurant gaan we tekeer en het dak vliegt er bijna af. Moeten we de hevige sneeuwval van de afgelopen dagen van ons afschaken or what is going on? Niets is te gek, alles kan en mag al proberen we rekening te houden met de andere aanwezige gasten. Een aantal doen na een tijdje gewoon mee en ook onze baas laat zijn danskunsten zien. Er wordt heel wat afgelachen. De sfeer is optimaal en eigenlijk valt niet goed te beschrijven hoe het precies was. 'Te gek' komt misschien wel het dichtst in de buurt.
Uitgelaten loop ik tenslotte met 3 collega's naar buiten. Witte vlokken vallen uit de lucht en aan de verse poeder te zien heeft het tijdens ons restaurantbezoek ook hard gesneeuwd. Op weg naar de volgende locatie beginnen we aan een sneeuwbalgevecht. Ik moet zo hard lachen dat ik erin blijf hangen en de hik krijg. Er is niemand op straat behalve wij en de sporadisch voorbij rijdende auto's. Over de 500 meter doen we een half uur en als blije pups komen we bij loungecafé M&M (heeft verder geen link met de bekende snoepjes) aan. We ploffen op de banken neer en de rest van onze groep volgt snel. Schijnbaar maken we teveel lawaai, want de bareigenaar geeft een flinke sneer. Allemachtig, daar is iemand met zijn verkeerde been uit bed gestapt. Beetje jammer dit. Zeker nadat we daarnet in Taverne zo vrij werden gelaten en iedereen het naar zijn zin had. We stappen op en besluiten dat we hier de rest van het seizoen niet meer zullen komen. Dan maar met de taxi naar Älpele voor een uurtje. Voor mijn gevoel is het ver na middernacht, maar in werkelijkheid blijkt het pas 22.30 uur als ik thuiskom. Geweldig, nu kan ik gewoon lang slapen zonder grote kans op brakheid morgen.
Woensdagmiddag heb ik onverwacht vrij, omdat de privéles is afgezegd. Het meiske heeft koorts. Daarom ga ik zelf skiën op Walmendingerhorn. Vanuit het dal lijkt het zonnig daar op de berg. Boven aangekomen is het helemaal dichtgetrokken, waardoor het onwijs mistig en koud is. Sommige pistes zijn niet platgewalst ontdek ik. Hartstikke tof om onverwacht tiefschneefahren te oefenen, al voel ik het na verloop van tijd wel aan mijn benen. Soms moet ik gewoonweg remmen en effe wachten alvorens verder te kunnen.
Voor het avondeten ben ik uitgenodigd om te komen rakletten. Heb dat nog niet eerder gedaan, maar het blijkt gourmetten met heel veel kaas te zijn. Tijdens het uitbuiken worden een paar hilarische stukjes van Javier de cabaretier getoond. Volgende keer dan toch maar een kaartje aanschaffen als mr. Guzman in de buurt komt optreden. Mits ik dan zelf ook in Nederland ben, want dat ik altijd maar de vraag.
De volgende namiddag ben ik eveneens vrij. Omdat ik genoeg heb van de constante sneeuwval, blijf ik binnen en laat het skiën voor wat het is.
Op vrijdag vindt het wekelijkse skirennen plaats en aansluitend geef ik les tot 12.00 uur. Daarna middageten met een stel koters en dan om 13.30 uur zit de werkweek er op. Of toch niet, want de baas vraagt of ik even het kinderland wil opruimen voordat alles verder ondergesneeuwd wordt en het spul pas ergens in de lente weer een keer opduikt. Even duurt wat langer als ik ook de förderbanden af moet dekken. Door de sneeuw die maar uit de lucht blijft vallen, moeten ze eerst uitgegraven worden alvorens de dikke rolmatten eroverheen gelegd kunnen worden. Die krengen zijn onwijs zwaar, goed om hernia te kweken. Van het gesjouw krijg ik het warm. Ik trek mijn jas uit en na een uur ben ik klaar.
Après-ski wordt voor de verandering in hotel Steinbock, waar we tijdens de middagpauze ook altijd met de kinderen eten, gedaan. Een muzikaal trio staat onwijs zijn best te doen iedereen aan het dansen te krijgen, maar wij blijven onderuitgezakt zitten. Beetje op adem komen heeft de voorkeur.
Zaterdag brengt het vakantiegevoel ten voeten uit. Met een groepje collega's ga ik skiën. Het zonnetje is eindelijk doorgekomen en we genieten. Eerst was het idee om na de lunch te gaan snowboarden, maar dat plan wordt overboord gegooid. Uiteindelijk skiën we door tot aan de laatste aansluitende lift in Riezlern. We zijn van 9.00 uur tot ca. liftsluiting op de latten. Super.
Daarna een drankje in Cantina dat ondertussen dienst doet als onze tweede woonkamer. Ook schieten we nog even de schirmbar tegenover in en daar zijn we getuige van een halve striptease. Een collega van de andere skischool staat bovenop een tafel en daaromheen staan een aantal grietjes die met druk knipperende ogen naar hem opkijken. Zo blijft het imago wat doorgaans aan skileraren kleeft wel in stand.
De honger komt, dus tijd om pizza te scoren alvorens de bus terug naar huis te nemen. Daar stap ik onder de douche en val vervolgens op bed. Anderhalf uur later word ik wakker en blijkt de keuken weer eens vol te zitten met collega's die dorstig zijn naar een drankspel. Als ze rond middernacht de deur uit gaan, zoek ik voor de tweede keer die avond m'n slaapzak op en vrijwel meteen dommel ik weg.
