Auf Wiedersehen Nederland

Donderdag 13 december;
Na een vijftal rustige weken in Nederland waarbij ik vooral niet veel heb gedaan, was het tijd voor een nieuw avontuur. Ditmaal moeten er ook centjes verdiend worden, want Costa Rica heeft een behoorlijk aandeel van mijn spaargeld geplunderd. Werken in een skigebied waarbij ik in mijn vrije tijd zelf de pistes onveilig kan maken, leek me wel wat.

Alhoewel nogmaals skilerares zijn niet mijn eerste keuze was, ben ik wel heel blij dat ik nu voor Skischule Bödmen-Baad kan beginnen. Omdat ik nogal laat was met mijn zoektocht naar een winterjob, kan ik van retegeluk spreken dat ik überhaupt een andere reactie dan 'sorry, we hebben niemand meer nodig' heb mogen ontvangen. Nog niet eerder was ik in Vorarlberg, dus vol goede moed en met een dosis nieuwsgierigheid stap ik donderdagochtend op de trein.

Ruim op tijd is beter dan een minuut te laat, dus het loze uurtje op het Arnhemse station wordt volbracht met kletsen en wat drinken bij Starbucks. Rond de klok van half 12 komt de ICE keurig op tijd binnengerold en nadat ik plaats heb genomen, zijn mijn bagage en ik alleen. Het begint nu echt...

Eerst mijn schoenen uit, want die thermozooltjes hebben het effect van een kachel. Superuitvinding die dingen trouwens, want een paar dagen eerder liep ik nog met bevroren poten rond in de stad. No fun!

Na een uur zijn we al in Duisburg en moet ik overstappen op de tweede hogesnelheidstrein. In de ca. 4,5 uur die volgen heb ik mijn tijdschriften uit, de helft van mijn eten op en ben ik een paar maal ingedut waarbij ik het de laatste keer voor elkaar kreeg mijn arm onbewust van de leuning af te laten glijden met als gevolg een niet zo fijne botsing van mijn hoofd tegen het raam.

Omdat we wat vertraging hebben, moet ik rennen om de aansluiting naar de eindbestemming te halen. Ik zwiep mijn koffer in de trein en jump er met tas en al in. Enige seconden later sluiten de deuren zich. Jezus, dat was nipt. Ben buiten adem en mijn arm doet zeer van het gesjouw.

Ruim 10 uur na vertrek van huis kom ik aan in Oberstdorf. Daar staat de baas van de skischool me op te wachten. Het is nog een kwartier rijden en onderweg knipper ik even met mijn ogen, want alles is wit. En hoe! De sneeuw stapelt zich in groten getale naast de weg op. We passeren Riezlern, dan Hirschegg en tenslotte komen we in Mittelberg. Mijn chef vertelt dat de 3 dorpen + Baad onderdeel uitmaken van het skigebied Kleinwalsertal en je kunt er alleen via deze weg komen. We stoppen aan het eind van een doodlopend pad bij een donker uitziend huis. Mijn casa voor de aankomende maanden. Er blijkt nog een andere Nederlander in te wonen en vooralsnog deel ik het huis met hem alleen. We hebben beide een eigen slaapkamer, douche en toilet. De keuken met zithoek moeten we delen. Prima te doen zo op het eerste gezicht.

Eerst maar eens avondeten, want dat heb ik nog niet gedaan. Het is voorseizoen en daardoor bestaat de keuze uit een tweetal kroegen waar ze ook een aantal snacks serveren. Ik krijg een joekel van een broodje en als ik die heb verorberd, keer ik terug naar mijn kamer en ga vrijwel meteen naar bed. Helaas slaap ik bagger. Ik knip 's nachts een keer of 5 de lamp aan, omdat het telkens lijkt alsof iemand binnenkomt. Best naar en ik snap niet waar het vandaan komt. Normaal gesproken heb ik geen problemen met slapen in een nieuw onderkomen. Zou ik soms in een spookhuis terecht zijn gekomen?