Negende weekend (Manuel Antonio)
Blijf op de hoogte en volg Imke
18 Oktober 2012 | Costa Rica, San José
Vrijdag 12 t/m zondag 14 oktober;
Vroeg opstaan, want de bus gaat al om 9am. Drie kwartier eerder heb ik afgesproken bij de terminal met Taylor. Als ik arriveer, is ze volgens mij best opgelucht. Mijn gevoel blijkt te kloppen en de reden is dat ze een tijdje terug met een aantal personen ergens heen zou gaan, maar die zijn toen niet op komen dagen. Lelijk. Aangezien mijn telefoon al ruim een maand niet meer werkt, moest ze mij op mijn woord geloven. Blij dat ze dat gedaan heeft, beginnen we aan onze roadtrip.
Bij aankomst worden we aangesproken door een surfguy, of we al een overnachting geboekt hebben. Nope en wanneer hij vertelt dat hij ons naar Backpackers Manuel Antonio kan brengen, gaan we gewillig mee. Volgens Madison is er een zwembad en worden er films gedraaid op een grote, witte muur. Aanwezigheid zwembad? Check! Omdat het behoorlijk warm is geweest tijdens de busrit, droppen we onze bagage op bed en springen in het water.
Na deze plezierige afkoeling gaan we richting la playa. Als we net met onze enkels in het water staan, begint het te druppen. Het miezeren gaat over in echte regen en we vluchten naar een tafeltje onder een afdak waar we dan maar een juice bestellen. Het water uit de lucht houdt niet op waardoor we teruggaan naar het hostel om te douchen. Als ik klaar ben en naar buiten loop, is het droog. Story of my life ;-)
Er komen een paar nieuwe meiden onze dorm binnen en er wordt wat gekletst. Waar kom je vandaan? Hoe lang ben je (al) in Costa Rica? Wanneer ga je weer naar huis? Welke plekken heb je bezocht? Taylor en ik vertellen over het plan naar de zonsondergang te kijken en uit eten te gaan waarop 1 van de chicas besluit met ons mee te komen. Nu ik dan eindelijk weer eens aan de Pacific Coast ben, wil ik de zon in de oceaan zien zakken. De lucht verandert in allerlei kleuren en de gewenste foto´s worden gescoord.
Het eten in het restaurantje is standaard, maar de bediening is een beetje anders dan anders. We vragen ons serieus af of de beste man niet gewoon knetterstoned is. Snel wegwezen. Op het krijtbord voor de ingang van het hostel staat nog steeds de film van deze avond niet aangegeven, dus loop ik de receptie binnen voor opheldering. Omdat de meneer achter de balie nog geen tijd heeft gehad er eentje uit te kiezen, mogen wij dat doen. Thanks man! Ons oog valt op Limitless en even later zitten we op het terras bij the pool te genieten. De helft van het publiek kijkt mee vanuit het zwembad, leuk tafereel wel.
Zaterdagochtend staan we vroeg op om het nationale park binnen te gaan. De entree bedraagt 10 dollar en is elke penny waard. Na een tijdje door het rain forest te hebben gelopen, komen we aan bij een strand. Heb een onwijze flashback naar Bocas del Toro. Dit is zonder meer het meest schitterende strand van Costa Rica dusver. Er zijn maar weinig andere mensen aanwezig wat het idee wederom paradijs te zijn binnengestapt, compleet maakt. Er wordt besloten eerst nog een ander deel van het park te bekijken voordat we het water in gaan. We komen een paar leguanen tegen en een ondefinieerbaar dier (voorkant is het evenbeeld van een eekhoorn, maar pluimstaart ontbreekt).
Uiteindelijk rennen we de oceaan in en we staan van het vergezicht te genieten als Taylor lijkt te worden aangevallen door iets dat schrikbarend veel weg heeft van een kleine haai. Het zwemt echter door, goddank. Tijdens mijn laatste week in Moin heb ik haaien gespot op nog geen 5 meter afstand. Gelukkigerwijze liep ik op dat moment op het strand. Eerst dacht ik dat het een waanvoorstelling was, want zo dichtbij kon toch niet? Toen mijn collega er aan kwam en ik het hem vertelde, zag hij ze even later ook. Een zwarte vin en kort daarachter een grijze vin. Door deze ervaring ben ik al voorzichtiger met de oceaan in lopen en dan gebeurt er dit. Lekker, straks durf ik helemaal niet meer.
Rond de klok van 13.00 uur verlaten we het park. Door de donker wordende lucht verwachten we slecht weer. We gaan naar Quepos. Bustickets voor de volgende dag halen, boodschappen doen voor het avondeten, onze metgezellin Alyssa uitzwaaien en pizza eten. Die zo allemachtig heet is dat ik mijn gehemelte verbrand. De regen blijft uit, dus we gaan bij terugkomst nog even in het zwembad. After that de sunset bekijken, al is het ditmaal niet zo spectaculair. We liggen er vroeg in deze avond, want morgenvroeg willen we boogie boarden.
Om 8.15 uur staan we op het strand en er zijn 2 dingen die niet echt meehelpen:
1. Mijn gekke Tico kennis van het eerste weekend is nergens te bekennen.
2. Het is bewolkt en ziet ernaar uit alsof het elk ogenblik kan gaan gieten.
Nadat we een tijd zoet zijn geweest met andere dingen die je in en bij het water kunt doen, is het 9.45 uur:
1. Hij is er nog steeds niet. Vrije dag wellicht?
2. Het komt met bakken uit de hemel.
We maken rechtsomkeer. De kassa voor het nationale park zit naast de ingang van het hostel en we zien een redelijk lange rij staan. Hoewel we het jammer vinden dat we ons plan voor deze ochtend niet hebben kunnen doorzetten, zijn we maar wat blij dat we gisteren zo´n schitterende dag met veel zonneschijn hebben gehad.
De resterende tijd wordt gebruikt om te douchen, spullen rustig in te pakken, boek uit te lezen en te lunchen. Dan weer op weg naar Quepos voor de directe bus van 1pm back to San José. Omdat afgelopen nacht een aantal sukkels in de zaal naast de onze zoveel kabaal moesten maken, slaap ik bijna de gehele rit. Terug in de stad maak ik voor het allereerst gebruik van een paraplu, want ook hier is het weer bagger. Om 17.30 uur ben ik 'thuis' bij m'n host family en doe niet veel meer.
Vroeg opstaan, want de bus gaat al om 9am. Drie kwartier eerder heb ik afgesproken bij de terminal met Taylor. Als ik arriveer, is ze volgens mij best opgelucht. Mijn gevoel blijkt te kloppen en de reden is dat ze een tijdje terug met een aantal personen ergens heen zou gaan, maar die zijn toen niet op komen dagen. Lelijk. Aangezien mijn telefoon al ruim een maand niet meer werkt, moest ze mij op mijn woord geloven. Blij dat ze dat gedaan heeft, beginnen we aan onze roadtrip.
Bij aankomst worden we aangesproken door een surfguy, of we al een overnachting geboekt hebben. Nope en wanneer hij vertelt dat hij ons naar Backpackers Manuel Antonio kan brengen, gaan we gewillig mee. Volgens Madison is er een zwembad en worden er films gedraaid op een grote, witte muur. Aanwezigheid zwembad? Check! Omdat het behoorlijk warm is geweest tijdens de busrit, droppen we onze bagage op bed en springen in het water.
Na deze plezierige afkoeling gaan we richting la playa. Als we net met onze enkels in het water staan, begint het te druppen. Het miezeren gaat over in echte regen en we vluchten naar een tafeltje onder een afdak waar we dan maar een juice bestellen. Het water uit de lucht houdt niet op waardoor we teruggaan naar het hostel om te douchen. Als ik klaar ben en naar buiten loop, is het droog. Story of my life ;-)
Er komen een paar nieuwe meiden onze dorm binnen en er wordt wat gekletst. Waar kom je vandaan? Hoe lang ben je (al) in Costa Rica? Wanneer ga je weer naar huis? Welke plekken heb je bezocht? Taylor en ik vertellen over het plan naar de zonsondergang te kijken en uit eten te gaan waarop 1 van de chicas besluit met ons mee te komen. Nu ik dan eindelijk weer eens aan de Pacific Coast ben, wil ik de zon in de oceaan zien zakken. De lucht verandert in allerlei kleuren en de gewenste foto´s worden gescoord.
Het eten in het restaurantje is standaard, maar de bediening is een beetje anders dan anders. We vragen ons serieus af of de beste man niet gewoon knetterstoned is. Snel wegwezen. Op het krijtbord voor de ingang van het hostel staat nog steeds de film van deze avond niet aangegeven, dus loop ik de receptie binnen voor opheldering. Omdat de meneer achter de balie nog geen tijd heeft gehad er eentje uit te kiezen, mogen wij dat doen. Thanks man! Ons oog valt op Limitless en even later zitten we op het terras bij the pool te genieten. De helft van het publiek kijkt mee vanuit het zwembad, leuk tafereel wel.
Zaterdagochtend staan we vroeg op om het nationale park binnen te gaan. De entree bedraagt 10 dollar en is elke penny waard. Na een tijdje door het rain forest te hebben gelopen, komen we aan bij een strand. Heb een onwijze flashback naar Bocas del Toro. Dit is zonder meer het meest schitterende strand van Costa Rica dusver. Er zijn maar weinig andere mensen aanwezig wat het idee wederom paradijs te zijn binnengestapt, compleet maakt. Er wordt besloten eerst nog een ander deel van het park te bekijken voordat we het water in gaan. We komen een paar leguanen tegen en een ondefinieerbaar dier (voorkant is het evenbeeld van een eekhoorn, maar pluimstaart ontbreekt).
Uiteindelijk rennen we de oceaan in en we staan van het vergezicht te genieten als Taylor lijkt te worden aangevallen door iets dat schrikbarend veel weg heeft van een kleine haai. Het zwemt echter door, goddank. Tijdens mijn laatste week in Moin heb ik haaien gespot op nog geen 5 meter afstand. Gelukkigerwijze liep ik op dat moment op het strand. Eerst dacht ik dat het een waanvoorstelling was, want zo dichtbij kon toch niet? Toen mijn collega er aan kwam en ik het hem vertelde, zag hij ze even later ook. Een zwarte vin en kort daarachter een grijze vin. Door deze ervaring ben ik al voorzichtiger met de oceaan in lopen en dan gebeurt er dit. Lekker, straks durf ik helemaal niet meer.
Rond de klok van 13.00 uur verlaten we het park. Door de donker wordende lucht verwachten we slecht weer. We gaan naar Quepos. Bustickets voor de volgende dag halen, boodschappen doen voor het avondeten, onze metgezellin Alyssa uitzwaaien en pizza eten. Die zo allemachtig heet is dat ik mijn gehemelte verbrand. De regen blijft uit, dus we gaan bij terugkomst nog even in het zwembad. After that de sunset bekijken, al is het ditmaal niet zo spectaculair. We liggen er vroeg in deze avond, want morgenvroeg willen we boogie boarden.
Om 8.15 uur staan we op het strand en er zijn 2 dingen die niet echt meehelpen:
1. Mijn gekke Tico kennis van het eerste weekend is nergens te bekennen.
2. Het is bewolkt en ziet ernaar uit alsof het elk ogenblik kan gaan gieten.
Nadat we een tijd zoet zijn geweest met andere dingen die je in en bij het water kunt doen, is het 9.45 uur:
1. Hij is er nog steeds niet. Vrije dag wellicht?
2. Het komt met bakken uit de hemel.
We maken rechtsomkeer. De kassa voor het nationale park zit naast de ingang van het hostel en we zien een redelijk lange rij staan. Hoewel we het jammer vinden dat we ons plan voor deze ochtend niet hebben kunnen doorzetten, zijn we maar wat blij dat we gisteren zo´n schitterende dag met veel zonneschijn hebben gehad.
De resterende tijd wordt gebruikt om te douchen, spullen rustig in te pakken, boek uit te lezen en te lunchen. Dan weer op weg naar Quepos voor de directe bus van 1pm back to San José. Omdat afgelopen nacht een aantal sukkels in de zaal naast de onze zoveel kabaal moesten maken, slaap ik bijna de gehele rit. Terug in de stad maak ik voor het allereerst gebruik van een paraplu, want ook hier is het weer bagger. Om 17.30 uur ben ik 'thuis' bij m'n host family en doe niet veel meer.
