Vierde week vrijwilligerswerk (San José)
Blijf op de hoogte en volg Imke
18 Oktober 2012 | Costa Rica, San José
Maandag 8 oktober, 18.30 uur;
Gisteravond was het al raar om weer aan tafel te zitten bij mijn gastgezin, deze ochtend was ik helemaal confused. Waar is het trapje om uit bed te komen? Waarom heb ik geen nieuwe muggenbulten? Hoor ik nou televisiegeluiden? Paradero was definitely ver weg.
Om 9.30 uur moest ik op school zijn en zou ik naar La Casa de los Niños gebracht worden. Dit soort van buurthuis waar kinderen kunnen eten, hulp kunnen krijgen bij huiswerk en kunnen spelen / rondhangen om ze van de straat te houden, ligt in de wijk Tirrases. Mijn nieuwe collega Madison die ik nog ken van het weekend Manuel Antonio en die er al een maand werkzaam is, doet me geloven dat we naar een waar ghetto gaan en ik kan daarom maar beter al mijn spullen in haar kluisje op school laten. Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen heeft natuurlijk een eigen beleving, maar ik zou Tirrases eerder een wat ongure buurt noemen. De volgende dagen neem ik mijn tas dus gewoon mee. Niets aan de hand.
De werkzaamheden bestaan voornamelijk uit voedsel opscheppen, borden uitdelen, afdrogen, beetje stoffen en de gehele boel op orde houden. Had meer activiteiten en interactie met de kinderen verwacht, maar wellicht komt dat nog. Bovendien kunnen de vrouwkes in de keuken wel een paar extra handen gebruiken, dus ik voel me niet niet nuttig of overbodig. Het is interessant om te zien hoe een organisatie als deze, geheel gefinancierd door de giften van donateurs, functioneert.
Tijdens het naar huis lopen, voelde de verkeersdrukte overigens alweer vertrouwd. Hoe snel je dan toch weer gewend raakt. Even afwachten nu wat de rest van de week in petto heeft.
Donderdag 11 oktober 20.30 uur;
Op vrijdag hoeft niet gewerkt te worden, dus de eerste week bij Tirrases zit er al op. Gisteren trof ik Madison zoals gewoonlijk op school aan, alleen besloot ze tijdens het wachten op de bus weer huiswaarts te keren. Last van buikkramp en uiteindelijk toch afgepeigerd door het weekendje op en neer naar haar home in Texas. Ze zou pas weggaan nadat ik was ingestapt. Ha, dat duurde bijna een uur. De eerste 2 bussen die ik wilde nemen, reden in volle vaart door. Waarom is nog steeds een raadsel.
Een uur te laat kwam ik aan en na een poosje geholpen te hebben, had ik het met een andere collega over plannen voor het weekend. Toen ik haar vertelde dat ik misschien nogmaals naar Manuel Antonio zou gaan, reageerde ze heel opgetogen en wilde ze me wel vergezellen. Na een gesprek met Madison eerder deze week, blijkt dat ik tijdens mijn eerste bezoek het nationale park helemaal niet gezien heb. Ik was alleen maar op Playa Manuel Antonio geweest, wat er net buiten ligt. Wist ik veel, dacht dat het gehele dorp tot het nationale park behoorde. In ieder geval wil ik daarom terug.
Omdat de werkdagen steeds tot 13.00 uur gaan, is er plenty of time om 's middags dingen te ondernemen. Maar dat heb ik eigenlijk niet gedaan. Ben vooral veel op school geweest voor het gebruik van internet. Een paar maal zat ik bekant tegen het plafond, want die computers zijn zo langzaam en lopen regelmatig vast. Op zulke momenten mis ik m´n laptop. Dacht verstandig te zijn die thuis te laten, maar soms zou het toch wel errug fijn zijn hem hier te hebben.
Now it´s time to hit the shower. Toedels!
Gisteravond was het al raar om weer aan tafel te zitten bij mijn gastgezin, deze ochtend was ik helemaal confused. Waar is het trapje om uit bed te komen? Waarom heb ik geen nieuwe muggenbulten? Hoor ik nou televisiegeluiden? Paradero was definitely ver weg.
Om 9.30 uur moest ik op school zijn en zou ik naar La Casa de los Niños gebracht worden. Dit soort van buurthuis waar kinderen kunnen eten, hulp kunnen krijgen bij huiswerk en kunnen spelen / rondhangen om ze van de straat te houden, ligt in de wijk Tirrases. Mijn nieuwe collega Madison die ik nog ken van het weekend Manuel Antonio en die er al een maand werkzaam is, doet me geloven dat we naar een waar ghetto gaan en ik kan daarom maar beter al mijn spullen in haar kluisje op school laten. Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen heeft natuurlijk een eigen beleving, maar ik zou Tirrases eerder een wat ongure buurt noemen. De volgende dagen neem ik mijn tas dus gewoon mee. Niets aan de hand.
De werkzaamheden bestaan voornamelijk uit voedsel opscheppen, borden uitdelen, afdrogen, beetje stoffen en de gehele boel op orde houden. Had meer activiteiten en interactie met de kinderen verwacht, maar wellicht komt dat nog. Bovendien kunnen de vrouwkes in de keuken wel een paar extra handen gebruiken, dus ik voel me niet niet nuttig of overbodig. Het is interessant om te zien hoe een organisatie als deze, geheel gefinancierd door de giften van donateurs, functioneert.
Tijdens het naar huis lopen, voelde de verkeersdrukte overigens alweer vertrouwd. Hoe snel je dan toch weer gewend raakt. Even afwachten nu wat de rest van de week in petto heeft.
Donderdag 11 oktober 20.30 uur;
Op vrijdag hoeft niet gewerkt te worden, dus de eerste week bij Tirrases zit er al op. Gisteren trof ik Madison zoals gewoonlijk op school aan, alleen besloot ze tijdens het wachten op de bus weer huiswaarts te keren. Last van buikkramp en uiteindelijk toch afgepeigerd door het weekendje op en neer naar haar home in Texas. Ze zou pas weggaan nadat ik was ingestapt. Ha, dat duurde bijna een uur. De eerste 2 bussen die ik wilde nemen, reden in volle vaart door. Waarom is nog steeds een raadsel.
Een uur te laat kwam ik aan en na een poosje geholpen te hebben, had ik het met een andere collega over plannen voor het weekend. Toen ik haar vertelde dat ik misschien nogmaals naar Manuel Antonio zou gaan, reageerde ze heel opgetogen en wilde ze me wel vergezellen. Na een gesprek met Madison eerder deze week, blijkt dat ik tijdens mijn eerste bezoek het nationale park helemaal niet gezien heb. Ik was alleen maar op Playa Manuel Antonio geweest, wat er net buiten ligt. Wist ik veel, dacht dat het gehele dorp tot het nationale park behoorde. In ieder geval wil ik daarom terug.
Omdat de werkdagen steeds tot 13.00 uur gaan, is er plenty of time om 's middags dingen te ondernemen. Maar dat heb ik eigenlijk niet gedaan. Ben vooral veel op school geweest voor het gebruik van internet. Een paar maal zat ik bekant tegen het plafond, want die computers zijn zo langzaam en lopen regelmatig vast. Op zulke momenten mis ik m´n laptop. Dacht verstandig te zijn die thuis te laten, maar soms zou het toch wel errug fijn zijn hem hier te hebben.
Now it´s time to hit the shower. Toedels!
