Achtste weekend (Cahuita)
Blijf op de hoogte en volg Imke
18 Oktober 2012 | Costa Rica, San José
Zaterdag 6 en zondag 7 oktober;
Omdat we ons een beetje uitgeblust voelen, wordt besloten rustig aan te doen. Daarom gaat de reis dit weekeinde pas op zaterdag van start en is de bestemming niet zo ver uit de buurt. Cahuita met haar befaamde prachtige nationale park ligt op ca. 1,5 uur reizen.
Het gezegde drie keer is scheepsrecht blijkt weer eens te kloppen. Om 10.00 uur willen we met de bus vertrekken, zodat er tijd genoeg is om te hiken in het park. Terwijl ik met mijn volgestouwde tas de poort uitloop, zie ik nog net de achterkant van de bus. Te laat! We zijn genoodzaakt te wachten op de volgende en die komt pas 2 uur later. Poging numéro dos komt onverwacht; Bernal biedt aan ons naar de halte 3 kilometer verderop te rijden, want vanaf daar vertrekt om 11.00 uur ook een bus. Op tijd zijn we bij zijn auto. Deze weigert dienst, dus het feest gaat niet door. We kunnen het niet maken voor een derde keer voor schut te staan tegenover onze absoluut niet meelevende collega´s en we willen nu toch eindelijk vetrekken, daarom staan we om 11.45 uur al buiten het rescue center. Nu komt meneer de buschauffeur zelf een kwartier te laat, zul je altijd zien. Afijn, we klauteren erin en kunnen gaan....
Door de vertraging pakken we nog wel een hilarisch verhaal mee van de vrouw van Bernal waarbij ik bijna, met de nadruk op bijna, in mijn broek plas. Ze vertelt over haar jeugd in Guanacaste, een provincie in het noordwesten van Costa Rica. Ze is nogal streng opgevoed vertelt ze en haar moeder had het vooral niet op de aandacht die jongens haar gaven en die zij hen schonk. Op een avond had ze samen met een vriendin een double-date waar haar ouders natuurlijk niets vanaf mochten weten. Met de smoes dat ze die avond de voorstelling Hair in het theater zouden bezoeken, konden ze richting stad vertrekken. Toen ze thuiskwam, vroeg moeders hoe het was geweest. ´Het stuk was prachtig, nog nooit eerder zoiets moois gezien´ luidde haar heldere antwoord. Enkele jaren later was ze met haar familie in één of andere city in de USA en toevallig werd Hair daar vertoond. Toch wel nieuwsgierig naar hoe de voorstelling nu echt was, ging ze in op het voorstel om er met de hele familie heen te gaan. Aan het begin van het relaas verwarde ik Hair met de musical Hairspray. Maar toen ze zei dat er veel bloot te zien was en niet het geringste aantal obscene gebaren, wist ik het ineens weer en werden herinneringen levendig. Ooit ben ikzelf ook naar deze voorstelling geweest met mijn tantes. Zij wilden daar graag heen, omdat het over de jaren ´60 en ´70 en het hele hippiegebeuren uit die tijd ging. Leuk dacht ik, ik ga wel mee. Schrok me te pletter toen alle spelers zich uitkleedden en compleet naakt in een rij voorop het podium stonden net voordat het doek viel voor de pauze. Met het schaamrood op d'r kaken zat Bernal´s vrouw dan ook te kijken, want ze had eerder verkondigd dat ze nog nooit zoiets moois had gezien. Na afloop hield ze stug vol dat het stuk dat zij destijds met haar vriendin had bekeken heel anders was. Ze zei letterlijk ´oh my god, it's incredible how it changes from town to town´. Ge-ni-aal! D´r moeder weet tot op de dag van vandaag niet hoe de vork precies in de steel zit.
Het mysterie rondom de krokodillen in de rivier is wel opgelost. Er zijn kaaimannen aanwezig, maar niet zozeer in het stuk waar wij zijn wezen kayakken. Des te meer waar de rivier uitmondt in de oceaan, dat is een geliefde plek aldus Bernal. Hoe groot was dan ook mijn verbazing toen we met de bus over de rivierbrug reden. Ik keek uit het raam, had precies uitzicht op de delta en wat zag ik? Een stuk of 30 zwemmende locals. Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen! Ben ik nu zo´n enorme schijtluis of zijn die mensen gewoon knettergek?
Fast forward naar Cahuita, want daar waren we naar op weg. Dit blijkt een klein dorp met één hoofdstraat, dus een hostel is zo gevonden. Het behoort toe aan een Nederlandse en voor 10 dollar krijgen we een studio met privé badkamer en toitlet, handdoeken, bed met muggennet en prima matras, warm water, hangmat voor de deur en gratis bagage opslag na check-out. De beste deal tot nu toe. Als dank geven we haar bij afscheid dan ook een joekel van een brownie.
Doordat we ongepland veel later zijn gearriveerd, is er geen tijd meer om het nationale park helemaal door te lopen. Die 8 km gaan we dan morgen maar afleggen. Gegeten wordt bij de Italiaan waar om 7.30 pm een film wordt gedraaid. Midden in het restaurant op een groot scherm. Cool.
Op zondag gaan we eerst ontbijten bij een bakkerij met terras dat net zo vroeg open is als wij wakker zijn. Daarna een supermooie tocht door het bos met direct links van je het strand. Naast een paar wandelaars die aan de andere kant van het park zijn begonnen, komen we een racoon tegen. We horen de apen weliswaar brullen, maar gezien wordt er geen. Ik vind een hele mooie, grote schelp en als je hem tegen je oor houdt, is het geruis van de oceaan echt hoorbaar.
Omdat de trail een U-vorm heeft, moet je na afloop fijn nog 5 km langs de autoweg terug naar Cahuita lopen. Elida is er vandoor gegaan op d´r hardloopschoenen (zij liever dan ik in die hitte), dus zucht ik maar een keer diep en wandel verder. Halverwege stopt er iemand en als ik in de auto kijk, constateer ik dat het geen engerd is. Ik stap in en ben in no time bij het hostel. Waar mijn Noorse travelmate nog steeds met een rood hoofd zit. Omdat ze al gedoucht heeft, gaat ze niet mee voor een duik in de oceaan.
Binnen een half uur ben ik er weer, omdat het hoog tijd is naar het busstation te gaan. Mijn bestemming is San José. Elida gaat terug naar de dieren in Moin. We nemen afscheid en beloven elkaar over 2 weken weer te treffen voor een trip naar Nicaragua. Na bijna een maand constant op sleeptouw te zijn geweest met anderen, neem ik ineens weer alleen plaats in een bus. Even wennen wel.
Omdat we ons een beetje uitgeblust voelen, wordt besloten rustig aan te doen. Daarom gaat de reis dit weekeinde pas op zaterdag van start en is de bestemming niet zo ver uit de buurt. Cahuita met haar befaamde prachtige nationale park ligt op ca. 1,5 uur reizen.
Het gezegde drie keer is scheepsrecht blijkt weer eens te kloppen. Om 10.00 uur willen we met de bus vertrekken, zodat er tijd genoeg is om te hiken in het park. Terwijl ik met mijn volgestouwde tas de poort uitloop, zie ik nog net de achterkant van de bus. Te laat! We zijn genoodzaakt te wachten op de volgende en die komt pas 2 uur later. Poging numéro dos komt onverwacht; Bernal biedt aan ons naar de halte 3 kilometer verderop te rijden, want vanaf daar vertrekt om 11.00 uur ook een bus. Op tijd zijn we bij zijn auto. Deze weigert dienst, dus het feest gaat niet door. We kunnen het niet maken voor een derde keer voor schut te staan tegenover onze absoluut niet meelevende collega´s en we willen nu toch eindelijk vetrekken, daarom staan we om 11.45 uur al buiten het rescue center. Nu komt meneer de buschauffeur zelf een kwartier te laat, zul je altijd zien. Afijn, we klauteren erin en kunnen gaan....
Door de vertraging pakken we nog wel een hilarisch verhaal mee van de vrouw van Bernal waarbij ik bijna, met de nadruk op bijna, in mijn broek plas. Ze vertelt over haar jeugd in Guanacaste, een provincie in het noordwesten van Costa Rica. Ze is nogal streng opgevoed vertelt ze en haar moeder had het vooral niet op de aandacht die jongens haar gaven en die zij hen schonk. Op een avond had ze samen met een vriendin een double-date waar haar ouders natuurlijk niets vanaf mochten weten. Met de smoes dat ze die avond de voorstelling Hair in het theater zouden bezoeken, konden ze richting stad vertrekken. Toen ze thuiskwam, vroeg moeders hoe het was geweest. ´Het stuk was prachtig, nog nooit eerder zoiets moois gezien´ luidde haar heldere antwoord. Enkele jaren later was ze met haar familie in één of andere city in de USA en toevallig werd Hair daar vertoond. Toch wel nieuwsgierig naar hoe de voorstelling nu echt was, ging ze in op het voorstel om er met de hele familie heen te gaan. Aan het begin van het relaas verwarde ik Hair met de musical Hairspray. Maar toen ze zei dat er veel bloot te zien was en niet het geringste aantal obscene gebaren, wist ik het ineens weer en werden herinneringen levendig. Ooit ben ikzelf ook naar deze voorstelling geweest met mijn tantes. Zij wilden daar graag heen, omdat het over de jaren ´60 en ´70 en het hele hippiegebeuren uit die tijd ging. Leuk dacht ik, ik ga wel mee. Schrok me te pletter toen alle spelers zich uitkleedden en compleet naakt in een rij voorop het podium stonden net voordat het doek viel voor de pauze. Met het schaamrood op d'r kaken zat Bernal´s vrouw dan ook te kijken, want ze had eerder verkondigd dat ze nog nooit zoiets moois had gezien. Na afloop hield ze stug vol dat het stuk dat zij destijds met haar vriendin had bekeken heel anders was. Ze zei letterlijk ´oh my god, it's incredible how it changes from town to town´. Ge-ni-aal! D´r moeder weet tot op de dag van vandaag niet hoe de vork precies in de steel zit.
Het mysterie rondom de krokodillen in de rivier is wel opgelost. Er zijn kaaimannen aanwezig, maar niet zozeer in het stuk waar wij zijn wezen kayakken. Des te meer waar de rivier uitmondt in de oceaan, dat is een geliefde plek aldus Bernal. Hoe groot was dan ook mijn verbazing toen we met de bus over de rivierbrug reden. Ik keek uit het raam, had precies uitzicht op de delta en wat zag ik? Een stuk of 30 zwemmende locals. Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen! Ben ik nu zo´n enorme schijtluis of zijn die mensen gewoon knettergek?
Fast forward naar Cahuita, want daar waren we naar op weg. Dit blijkt een klein dorp met één hoofdstraat, dus een hostel is zo gevonden. Het behoort toe aan een Nederlandse en voor 10 dollar krijgen we een studio met privé badkamer en toitlet, handdoeken, bed met muggennet en prima matras, warm water, hangmat voor de deur en gratis bagage opslag na check-out. De beste deal tot nu toe. Als dank geven we haar bij afscheid dan ook een joekel van een brownie.
Doordat we ongepland veel later zijn gearriveerd, is er geen tijd meer om het nationale park helemaal door te lopen. Die 8 km gaan we dan morgen maar afleggen. Gegeten wordt bij de Italiaan waar om 7.30 pm een film wordt gedraaid. Midden in het restaurant op een groot scherm. Cool.
Op zondag gaan we eerst ontbijten bij een bakkerij met terras dat net zo vroeg open is als wij wakker zijn. Daarna een supermooie tocht door het bos met direct links van je het strand. Naast een paar wandelaars die aan de andere kant van het park zijn begonnen, komen we een racoon tegen. We horen de apen weliswaar brullen, maar gezien wordt er geen. Ik vind een hele mooie, grote schelp en als je hem tegen je oor houdt, is het geruis van de oceaan echt hoorbaar.
Omdat de trail een U-vorm heeft, moet je na afloop fijn nog 5 km langs de autoweg terug naar Cahuita lopen. Elida is er vandoor gegaan op d´r hardloopschoenen (zij liever dan ik in die hitte), dus zucht ik maar een keer diep en wandel verder. Halverwege stopt er iemand en als ik in de auto kijk, constateer ik dat het geen engerd is. Ik stap in en ben in no time bij het hostel. Waar mijn Noorse travelmate nog steeds met een rood hoofd zit. Omdat ze al gedoucht heeft, gaat ze niet mee voor een duik in de oceaan.
Binnen een half uur ben ik er weer, omdat het hoog tijd is naar het busstation te gaan. Mijn bestemming is San José. Elida gaat terug naar de dieren in Moin. We nemen afscheid en beloven elkaar over 2 weken weer te treffen voor een trip naar Nicaragua. Na bijna een maand constant op sleeptouw te zijn geweest met anderen, neem ik ineens weer alleen plaats in een bus. Even wennen wel.
