Tweede week vrijwilligerswerk (Moin)

Donderdag 20 september, 20.00 uur;
Nu zal ik dan toch maar eens iets op papier zetten. Weet alleen niet zo goed te omschrijven hoe het hier is. Dit is zo´n wereld op zichzelf. Het beste in de buurt komt dat ik de afgelopen tijd op Paradero een soort van boerderijleven heb geleid. Er zijn een aantal personen die om de één of andere vage reden denken dat ik geknipt zou zijn als boerinneke en ik moet stellen dat het zeker zijn aangename kanten heeft (veel natuur, rust, dieren om je heen en weg van de vaak gestresste buitenwereld). Hoe tegenstrijdig het echter ook mag klinken, ik vermoed dat ik op de langere termijn juist de actie en diversiteit van de stad zou gaan missen. Een goede combi tussen de twee zou wellicht wat zijn. Wie weet. In elk geval ben ik blij dat ik weer een sneak peak in een totaal andere lifestyle heb mogen meemaken.

Een paar momenten van de afgelopen week:
Meest angstige moment
Ben nogmaals gaan kayakken, dit keer met Eline. Ik had haar over de krokodillentoestand verteld. In de veronderstelling dat het dus niet (zo) gevaarlijk was, passeerde ons na verloop van tijd een bootje met aan boord een man en een kind. Eerstgenoemde riep iets tegen Eline en toen ik vroeg wat het was, zei ze doodleuk 'that we have to be careful because of the crocodiles in the water'. Nee hè? Zitten er toch van die monsters? Linea directa zijn we omgekeerd en in elke boomstam die we tegenkwamen (en dat waren er nogal wat) zagen we een krokodil. Ook waren we opeens bang dat onze peddels stukgebeten zouden worden. We mochten ook absoluut niet meer stoppen, want dan was de kans groter dat we 'gepakt' zouden worden. Hiermee maakten we onszelf natuurlijk helemaal krankjorum. Dolblij dat we het er heelhuids vanaf hadden gebracht, stapten we weer aan land. Andere collega's bleken tijdens hun tochtje een dag eerder een dode kaaiman te hebben gezien. Heb werkelijk geen idee wie te geloven en wat waar is. Maar wat mij betreft blijft het een raadsel, want mijn devies is namelijk nooit meer in de rivier te gaan!

Meest spontane moment
Na het avondeten besluiten met z'n allen een film te kijken. Zo zaten we een aantal tellen later om één van de aanwezige laptops, daarbij graaiend in een bak popcorn. Toevallig gevonden in de koelkast. Wellicht oeroud, want de houdbaarheidsdatum op de verpakking was onvindbaar.

Meest saaie moment
Voor het eerst van mijn leven heb ik gevist. Het plan was met minstens een volle emmer terug te keren, maar na 10 minuten hield ik het voor gezien. Ben veel te ongeduldig om keurig te wachten tot een visje interesse toont in mijn hengel. Wellicht leer ik het ooit nog.

Meest mooie moment
Je naam vastleggen op de 'bridge of volunteers', zeg maar de walk of fame in een andere variant. De hangbrug die naar de butterfly garden leidt (waar de babysitting plaatsvindt), staat deels vol met namen, handafdrukken en spreuken van voormalige vrijwilligers. Toen wij met behulp van mozaieksteentjes een boodschap mochten vereeuwigen, beseften we ineens dat we iets goeds hadden gedaan. Al was het maar voor even.

Meest bizarre moment
Op dezelfde hangbrug staan en met tamme apen op je arm kijken naar wilde apen die een paar bomen verderop hun ding doen.

Meest grappige moment
In een boom zonder takken proberen te klimmen. Hoe zeer de local hero zijn best ook deed, hij kon ons meiden ons record (als je het zo mag noemen) van de naar grove schatting 52,3 centimeter niet laten verbreken. Nadat we niets anders meer konden doen dan dommig staan te lachen, zijn we maar gestopt. Met een eenduidige conclusie; dit is niet ons nieuwe talent.