10 dagen onderweg (Puerto Viejo en Panama)

Vrijdag 21 september;
Na in de ochtend voor de laatste maal met de aapjes te hebben geknuffeld, zijn we wederom naar Puerto Viejo afgereisd. Omdat het Eline's keuze voor haar laatste weekend was, maar ook omdat het gewoon reteleuk is daaro. Nieuw hostel uitgeprobeerd ondanks dat we tevreden waren over de vorige. Deze zat helemaal centraal en was nog iets goedkoper.

Na aankomst rond etenstijd zijn we eerst naar een sushi restaurant gegaan. All you can eat stond op het bord. Klinkt altijd goed. Het was prima te eten, totdat de Noorse in ons midden (Elida) met een treffende beweging haar mango juice per ongeluk over de nog bijna volle schaal stootte. Sushi met mangosaus? No thanks. Gelukkig was het de tweede schaal en hadden we eigenlijk al meer dan genoeg op, dus kwam het wel weer goed uit.

Op naar de bar was het plan. Zover is het niet gekomen. Oorzaak was de fatale combi van volle buik, vroeg opgestaan en de gewoonte aangenomen te hebben op tijd in bed te liggen. Na binnenkomst in de kamer was slapen de enige mogelijkheid. Ik stond letterlijk met half geopende ogen mijn tanden te poesten en liet mijn tandenborstel bijna in de wc vallen.


Zaterdag 22 september;
Omdat onze inwendige klok op 6.00 uur staat ingesteld, waren we dan ook om deze tijd wakker. De rest van de wereld leek nog op één oor te liggen, dus eten konden we vooralsnog op onze buik schrijven. Toevalligerwijze zaten er nog een appel en wat crackers in mijn tas die dienst hebben kunnen doen als pre-breakfast. Rond half 9 konden we aanschuiven voor het echte ontbijt en erna liepen we via een avontuurlijke weg over strand en door bos naar de place to be; Playa Cocles.

Tijdens de wandeling vroegen we aan een man of hij een foto van ons kon maken. Eentje waarop we in de lucht springen met de oceaan als achtergrond. Wel, dat bleek een onmogelijke opgave. Hij heeft serieus 12 pogingen gedaan (heb de foto’s net nageteld), maar kreeg het niet voor elkaar. Halverwege de sessie waren we natuurlijk alleen nog maar keihard aan het lachen met een vrolijke reportage als resultaat.

Time to hit the waves. Die waren torenhoog. Ik had wederom een antiek model surfplank te pakken, waardoor mijn knieën na een uurtje alweer blauwachtige plekken vertoonden. Beter om toch maar te stoppen. Meneer met de verrukkelijke kokosijsjes kwam kort daarna langs en die hebben we bij de kraag gegrepen. De rest van de tijd een beetje tegen de golven ingesprongen, proberen een kleurtje te kweken en onzin uitgekraamd tot we gingen lunchen.

Bij een tentje met iets van piraten in de naam bleken ze hele goeie broodjes te hebben. Daarna uitbuiken op het strandje ervoor en net voor zonsondergang keerden we terug naar het hostel. Waar de douches niet bleken te werken. In heel het stadje bleek vanaf een uur of 9 die ochtend geen druppel meer uit de kranen te zijn gekomen. Schijnt regelmatig te gebeuren. Dan maar met flessen water wat aanklooien om het halve strand uit je bikini en van je lijf te krijgen. Verschenen we in ieder geval een beetje respectabel in het restaurant. Na het eten herhaalde zich het ritueel van de vorige avond; zodra we onze bedden zagen, wilden we er alleen nog maar in liggen.


Zondag 23 september;
Fiets huren en naar de cacaotrail. Na een half uur in de zon trappen en onderweg een paar keer bijna geschept worden door maniakale autobestuurders, waren we er. Het was een nogal primitief museumpje, maar daardoor niet minder leuk. Extra om een Spaanse gids gevraagd, zodat we een beetje konden oefenen. Aan het einde van de rondleiding mochten we waar we met name voor kwamen; zelf choco maken. Ook een stukje 100% pure chocolade geproefd in de vorm van een cacaoboon. Eindelijk mijn record verbroken. In supermarkten struin ik altijd de rekken af op zoek naar de hoogste percentages en verder dan 87 kwam ik nooit.

Na onze nieuwe bestelling ´s middags bij de piratenclub werden we aangeproken door een muzikant met de vraag of we naar zijn liedje wilden luisteren en er dan eerlijk commentaar op konden geven. Say what? Natuurlijk, kom maar op. Nadat we allemaal de koptelefoon op hadden gehad, waren we het er unaniem over eens dat het een chique song was. Check it out en vorm je eigen oordeel op youtube.com met de trefwoorden Christiano Can en Born. Toen rennen naar de bus van Elida die haar paspoort ging ophalen. Zij zou eigenlijk weer verder werken op Paradero, maar vond een weekje Panama leuker klinken. Joh.

Die avond voor het eerst gekookt sinds aankomst in dit land. Voor zover je het snijden van brood, tomaten en advocado evenals het opentrekken van een blikje tonijn koken kunt noemen.. Als toetje naar de crèperie waar een vage gast zat die maar niet ophield met praten. Hij had het telkens over een open jam in één of andere bar. Klinkt best interessant, maar met jou gaan we daar niet heen. Sorry dude.


Maandag 24 september;
Hoe het eerste deel van de dag verliep, weet ik niet meer. Zal vast prima zijn geweest. Eline vertrok ergens in de middag en een paar uur later kwam Elida aan, met het benodigde document. Tussendoor had ik het rijk alleen en die tijd heb ik gebruikt om even te tukken en naar muziek te luisteren. We hebben nogal wat plannen voor Panama, dus om een beetje geld te besparen weer eten bij de supermarkt gehaald om zelf ons diner te bereiden. Vervolgens nog een beetje lezen op bed alvorens het licht uit te doen.


Dinsdag 25 september;
Op naar Bocas del Toro, een eilandengroep bij de zuiderburen. Omdat ik van eerdere collega’s verhalen had gehoord over een gesloten douane tijdens lunchtijd met als gevolg twee uur wachten in de hitte, hadden we een transfer geboekt bij een maatschappij die bijtijds vertrok. Ruim voor de middag kwamen we bij de grens aan waar we zo ongeveer door konden lopen. Wel raar dat je, om Panama te bereiken, een rivier moet oversteken via een brug met gaten en losliggende planken.

Een half uur later bleek dat we dubbel geluk hadden met onze boeking. Er was een protest march gaande en alhoewel het om een mini variant ging (ca. 25 personen) werd niemand doorgelaten. De rij met wachtend verkeer werd alsmaar langer en onze chauffeur was genoodzaakt een alternatief te zoeken. Even later konden we onze baggage van het dak plukken en de wegblokkeerders voorbij lopen. Toen zat ik achterin een nieuw busje mijn best te doen iemands surfplank met hoofd en handen tegen te houden, anders vloog ie door het raam naar buiten.

Aangekomen in Almirante ging de trip per boot verder. We zaten erg krap op elkaar en dat werd verergerd toen we allemaal zo’n achterlijk breed reddingsvest aan moesten trekken. Sardines-in-blik-gevoel waar je u tegen zegt.

Als tip hadden we hostel Heike gekregen. Bleek inderdaad een superaanrader. Leuke inrichting, opvallend schoon, warm water (zeer welkom na een aantal weken koude douches) en bovenal een gemoedelijke sfeer. Inchecken en door naar het strand. Die bleek niet om de hoek te liggen en na best ver gelopen te hebben, zagen we er eindelijk eentje. Uhm... hallo? Waar zijn de beautiful beaches? Duidelijk niet hier, wat een desillusie. Het supergoede Mexicaanse restaurant waar we als afsluiter van de dag heen gingen, deed deze tegenvaller weer vergeten. Voor de volgende dag hadden we een boottoer met o.a. de mogelijkheid tot snorkelen gepland. Konden we daar dan ons bountystrand vinden?


Woensdag 26 september;
De tour bleek een groot deel van de dag te beslaan. Om 9.30 uur werden we opgehaald en na een mooi tochtje over het water waarbij we halverwege dolfijnen tegenkwamen, mochten we erin springen om het koraalrif te bewonderen. Mijn reisgenoot had een camera mee die ook geschikt was voor onderwater. Daarmee gingen we flink aan de haal en voor we het in de gaten hadden, moesten we weer aan boord voor het volgende programmaonderdeel; Red Frog Beach.

Now we're talking! Postkaartachtige taferelen waar we op gehoopt hadden, werden ons voorgeschoteld. We hadden 2 uur de tijd om te doen wat we wilden. Wat in mijn geval neerkwam op veel in het water zijn, door de golven omgegooid worden en mijn zoutinname van die dag behoorlijk opdrijven.

De tweede snorkelstop volgde en weer keek in mijn ogen uit. Een aantal dingen staan me nog helder voor de geest:
- de witte kwal die ineens voor mijn bril verscheen.
Zodra ik hem zag, wist ik niet hoe snel ik weg moest komen. Dit soort bleek volgens de gids geen kwaad te kunnen, maar ik vond het wel best en ging niet meer die kant op.
- het spookachtige stukje op de oceaanbodem
Zo zwem je tussen de vissen en word je omringd door alleen maar prachtige riffen, het volgende ogenblik kom je terecht bij iets wat verdacht veel op een verlaten kerkhof lijkt. De bodem was bezaaid met een soort van grijze as als gevolg van koraalaantasting. Geen fraai aanzien. Ik had het gevoel dat ik ongewild in een horrorsetting was beland waar ieder moment iets engs zou gaan gebeuren. Er hing ook zo’n onheilspellende atmosfeer. Alsof je op straat loopt, de hoek omslaat en onverwachts in een griezelig steegje staat waar je de kriebels van krijgt.
- de omvangrijke Duitse die terug in de boot probeerde te klimmen
Omdat het tijd was te vertrekken, zwom ik terug. Het leek alsof de boot half gezonken was. Toen ik aan de andere kant kwam, zag ik dat het door een medepassagier kwam. Mevrouw had eerder ook al moeite de boot in te komen, maar nu had ze het voor elkaar gekregen het trapje helemaal om te buigen waardoor deze niet meer bruikbaar was. De kapitein en een andere gast hadden de zware taak haar in de boot te tillen. Elida en ik wisselden een blik en wisten genoeg; de aankomende paar minuten konden we elkaar maar beter niet aankijken anders zouden we geheid keihard in lachen uitbartsen.

In de avond gingen we met de watertaxi naar het eilandje tegenover de onze voor een avond uit. De Aqua Lounge scheen het die avond helemaal te zijn. Helemaal net niet ontdekten we. Foute liedjes werden er gedraaid en muziek kan voor mij een party maken of breken. Toch hadden we veel lol met het afkraken van andere feestgangers. Wel op een dusdanige manier dat ze er niets van merkten. Maar ja, het blijft kwaadaardig natuurlijk. Om het goed te praten, hield ik mezelf voor ´morgen gaan we paardrijden, ik val dan sowieso minstens eenmaal uit het zadel en dat is dan de straf voor my bad behaviour´. Ben nogal snel tipsy, dus na 2 cocktails werd het best gevaarlijk zo dicht bij het water. Het strakke plan was op zoek te gaan naar onze bedden. Die vonden we om 01.30 uur. Time to zzzzzzz.


Donderdag 27 september;
Pannenkoeken als ontbijt. In mijn leven niet zoveel van die dingen gegeten als in de laatste maand en dat geldt tevens voor zoutjes (perfect travel snack) en rijst met bonen. Erna werden we opgehaald voor horse back riding. Toen we volgens de chauffeur aankwamen op de plaats van bestemming, waren er geen paarden te bekennen. Wat bleek? In de verkeerde auto gestapt en door een miscommunicatie in Bocas del Drago beland. Dit zag er uit als een paradijs, dus besloten we te blijven. Er was niemand anders aanwezig. We hebben foto´s gemaakt, gezwommen en genoten van het uitzicht.

Around the corner lag Playa Estrella (ook wel Star Beach) had de chauffeur verteld. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn daar zeesterren te bewonderen. Hier bleken we niet de enige personen te zijn. Er was een juiste mix van locals en toeristen. Onder meer de limbo gedanst met een aantal kids en gegeten bij een primitief tentje met verse vis direct uit de oceaan.

Om deze surreëele dag af te sluiten, gingen we nogmaals de hort op. Ditmaal naar een andere locatie met hopelijk betere muziek. De DJ die we op straat spraken en die ons had overtuigd te komen, hield zijn woord en maakte er een knalfeest van. Iemand van Playa Estrella was er ook en die kwam op zijn beurt weer een paar bekenden tegen. Na even kletsen, stonden we met z´n allen te dansen alsof we vrienden voor het leven waren. Zulke onverwachte momenten waarop alles gewoon klopt en morgen niet lijkt te bestaan, zijn het beste.


Vrijdag 28 september;
Via mijn maatje Nino van de tour company een goede prijs gekregen voor een privé bootje met bestuurder naar de 2 kleinste islas in Bocas del Toro; Los Zapatillos. Deze eilanden zijn onbewoond en er is zelfs geen barretje of iets aanwezig. Ook onze dansmaatjes van de vorige avond gingen mee. Snorkelsets waren voorhanden, maar al snel kwamen we erachter dat er door de sterke stroming niet veel meer te zien was dan voorbijstuivend zand. Koraalriffen waren tevens ver te zoeken, dus hebben we veel gekletst en genoten van wederom een chille dag met een fraai panorama. Wel lagen we vroeg op bed deze avond, want de gemiste uren slaap door het stappen begonnen toch enigszins op te breken.


Zaterdag 29 september;
In de afgelopen week hebben we zoveel gezien en nieuwe indrukken opgedaan, dat we op onze laatste dag wat rust wilden inlassen. Op een nabijgelegen eiland gingen we wat rondlopen en we kwamen terecht bij een bungalowparkje met een bijbehorende eetgelegenheid aan het water. Het zag er zo leuk uit dat we besloten later terug te komen voor de lunch.

Toen we nogmaals door een arme wijk met veel bouwvallen liepen, moest ik even flink slikken. Vroeg me echt af hoe de mensen tussen het afval kunnen leven. Tja, waarschijnlijk hebben ze geen andere keus. Zulke ´huizen´ heb ik vaker vanuit de bus gezien, maar nu liep ik er letterlijk tussen en de stank boorde zich in mijn neus. Hoe onwezenlijk ook, de meesten leken gelukkig. De kinderen lachten en riepen enthousiast gedag. Het zette me aan het denken; ook al hebben ze dan niet zo´n stevige, ruime en comfortabele woningen als wij gewend zijn, wat zegt dat nou eigenlijk? Steeds meer en groter willen, is vele malen erger dan tevreden zijn met wat je hebt. Als je in een (zelf) in elkaar geknutseld hutje kan genieten van het leven, heb je toch het allerbeste bereikt?

We keerden terug naar het gezellig uitziende Cosmic Crab voor het middageten. Nadien kon je van het vlonder afspringen om af te koelen in de oceaan. Tijdens het weer opdrogen in de zon, vielen mijn ogen dicht voor een siësta. Bij aankomst in het hostel daarna hebben we eten besteld en de hele avond op het balkon gezeten. Even nagenieten van de geweldige tijd.


Zondag 30 september;
Tijd om Bocas del Toro en Panama vaarwel te zeggen. In plaats van nog een week te reizen, keer ik terug naar Moin voor een extra week vrijwilligerswerk. De eigenaren van het rescue center willen een nieuw project op de plaatstelijke basisschool starten en het lijkt mij wel leuk degene te zijn die dat uitprobeert.

Voor vandaag hadden we geen transfer geregeld, want we wilden zien of het veel verschil zou maken. Het enige was dat het druk was bij de douane en dat we daar dan ook best een lange tijd moesten wachten voor we de instabiele brug weer over konden steken. Aan de overkant aangekomen, konden we nog net in de bus springen die ons naar Limon bracht. Was een moment in de war, want mijn iPod gaf de tijd 11.50 uur aan en op het busticket stond departure time 11am aangegeven. Een groot vraagteken zweefde door mijn hoofd. Toen de bus wegreed, viel het kwartje; tijdverschil van één uur. Van de rit komt niets benoemenswaardig naar boven drijven, alleen dat ik geen directe buurman of -vrouw had. Mogelijkheid tot benen uitstrekken!

In Limon hebben we even gewacht op de aansluiting naar Paradero. Precies op tijd voor het eten kwamen we binnenvallen. Drie keer raden wat we kregen voorgeschoteld. Yep, rijst met bonen. Welcome back to back to basic!