Vierde week school (San José)
Blijf op de hoogte en volg Imke
08 September 2012 | Costa Rica, San José
Woendsag 5 september, 20.00 uur;
Wat is er deze week zoal gebeurd? Laat ik beginnen bij maandag. Ik bleek in een andere klas te zijn geplaatst met deze keer een lerares. Al bestond de groep enkel uit mij en een ander meisje, ik was niet alleen zoals ik vreesde. We begonnen meteen met libro 2 en ik moet zeggen dat het wel wat pittiger was. Het eerste boek hadden we nog niet helemaal behandeld vorige week, dus mis ik een stuk theorie. Moet echt mijn kop erbij houden, anders kan ik het niet volgen.
Dinsdag liep ik maar weer eens naar huis en aan het begin van mijn straat lette ik niet op en stapte vol in een soort vierkant van zacht cement dat werkens hadden gestort. De arme man was net zijn spullen in aan het pakken, maar kon door mij nog even blijven. Het excuus is dat het donker was en ik daardoor niets had gemerkt. De echte reden is dat ik soms gewoon een megakluns ben.
Mijn voetstappen waren verdwenen zag ik vanochtend. Hoop dat die kerel er niet veel extra werk aan heeft gehad. Even later heb ik een aardbeving meegemaakt. Dit klinkt erger dan het daadwerkelijk was. De bus waarin ik zat, stond toevallig stil. Ineens schudde hij een keer of wat op en neer en in eerste instantie dacht ik aan een lekke band. Door reacties van de mensen om mij heen, begreep ik wat de oorzaak was. Het epicentrum lag ongeveer 150 kilometer vanaf San José. Best gek dat je op zo’n afstand toch ook de schokken kunt voelen.
Vanmiddag na school ben ik wederom naar de cinema gegaan. Ditmaal kwam ik met een hangend hoofd naar buiten, wat een deprimerned verhaal. Helaas ook nog gebaseerd op een waargebeurd iets. De hele weg terug naar huis moest ik aan de meisjes denken die over de grens gesmokkeld werden en daar sexueel uitgebuit door een stel smeerlappen. Een aantal organisaties waarvan je mag verwachten dat ze het beste met mensen voor hebben, was er tevens in betrokken. Het draaide natuurlijk alleen maar om geld. Idiote wereld soms toch!
Voor aanvang van de film wilde ik gaan sporten, maar het regende zo hard dat ik besloot op school te blijven om een beetje op internet te klooien. Morgen waag ik een nieuwe poging. Ondertussen is de stempelkaart van de juice bar vlakbij school zowat vol. Binnenkort kan ik er eentje gratis meenemen. En nu zet ik mezelf voor de laatste keer aan tot het maken van la tarea (huiswerk).
Donderdag 6 september, 21.00 uur;
Zonder examen of een test te hebben hebben gemaakt, toch een oorkonde ontvangen. Leuke afsluiter. Alhoewel helemaal afgelopen hoeft het nog niet te zijn, want ik mag de twee dagen inhalen waarop ik lessen heb moeten missen.
Tijdens de lunch had ik mazzel: bij de subway had degene achter de kassa alleen mijn muffin en cafè con leche aangeslagen. Mijn sub zag ze over het hoofd en hoefde ik niet af te rekenen. Normaal gesproken zeg ik iets als ik bijv. teveel geld terugkrijg, maar nu dacht ik ‘de groeten en doei‘.
Onze lerares vertelde trouwens dat een vriendin van haar hartstikke bang is voor aardbevingen en toen ze gisteren dan ook in de supermarkt stond tijdens de trillingen, begon ze als vanzelf te huilen. De tranen rolden over haar wangen. Een onbekende man vlakbij haar wist niet wat ie ermee aan moest en daarom nam hij haar spontaan in zijn armen om d’r te troosten. Schattig toch! Kijk en als ik dan zoiets hoor, weet ik gewoon dat hoeveel rotte appels er dan ook op de wereld mogen wonen... het goede zal altijd blijven overheersen.
Allright, good to talk. Hasta luego!
Wat is er deze week zoal gebeurd? Laat ik beginnen bij maandag. Ik bleek in een andere klas te zijn geplaatst met deze keer een lerares. Al bestond de groep enkel uit mij en een ander meisje, ik was niet alleen zoals ik vreesde. We begonnen meteen met libro 2 en ik moet zeggen dat het wel wat pittiger was. Het eerste boek hadden we nog niet helemaal behandeld vorige week, dus mis ik een stuk theorie. Moet echt mijn kop erbij houden, anders kan ik het niet volgen.
Dinsdag liep ik maar weer eens naar huis en aan het begin van mijn straat lette ik niet op en stapte vol in een soort vierkant van zacht cement dat werkens hadden gestort. De arme man was net zijn spullen in aan het pakken, maar kon door mij nog even blijven. Het excuus is dat het donker was en ik daardoor niets had gemerkt. De echte reden is dat ik soms gewoon een megakluns ben.
Mijn voetstappen waren verdwenen zag ik vanochtend. Hoop dat die kerel er niet veel extra werk aan heeft gehad. Even later heb ik een aardbeving meegemaakt. Dit klinkt erger dan het daadwerkelijk was. De bus waarin ik zat, stond toevallig stil. Ineens schudde hij een keer of wat op en neer en in eerste instantie dacht ik aan een lekke band. Door reacties van de mensen om mij heen, begreep ik wat de oorzaak was. Het epicentrum lag ongeveer 150 kilometer vanaf San José. Best gek dat je op zo’n afstand toch ook de schokken kunt voelen.
Vanmiddag na school ben ik wederom naar de cinema gegaan. Ditmaal kwam ik met een hangend hoofd naar buiten, wat een deprimerned verhaal. Helaas ook nog gebaseerd op een waargebeurd iets. De hele weg terug naar huis moest ik aan de meisjes denken die over de grens gesmokkeld werden en daar sexueel uitgebuit door een stel smeerlappen. Een aantal organisaties waarvan je mag verwachten dat ze het beste met mensen voor hebben, was er tevens in betrokken. Het draaide natuurlijk alleen maar om geld. Idiote wereld soms toch!
Voor aanvang van de film wilde ik gaan sporten, maar het regende zo hard dat ik besloot op school te blijven om een beetje op internet te klooien. Morgen waag ik een nieuwe poging. Ondertussen is de stempelkaart van de juice bar vlakbij school zowat vol. Binnenkort kan ik er eentje gratis meenemen. En nu zet ik mezelf voor de laatste keer aan tot het maken van la tarea (huiswerk).
Donderdag 6 september, 21.00 uur;
Zonder examen of een test te hebben hebben gemaakt, toch een oorkonde ontvangen. Leuke afsluiter. Alhoewel helemaal afgelopen hoeft het nog niet te zijn, want ik mag de twee dagen inhalen waarop ik lessen heb moeten missen.
Tijdens de lunch had ik mazzel: bij de subway had degene achter de kassa alleen mijn muffin en cafè con leche aangeslagen. Mijn sub zag ze over het hoofd en hoefde ik niet af te rekenen. Normaal gesproken zeg ik iets als ik bijv. teveel geld terugkrijg, maar nu dacht ik ‘de groeten en doei‘.
Onze lerares vertelde trouwens dat een vriendin van haar hartstikke bang is voor aardbevingen en toen ze gisteren dan ook in de supermarkt stond tijdens de trillingen, begon ze als vanzelf te huilen. De tranen rolden over haar wangen. Een onbekende man vlakbij haar wist niet wat ie ermee aan moest en daarom nam hij haar spontaan in zijn armen om d’r te troosten. Schattig toch! Kijk en als ik dan zoiets hoor, weet ik gewoon dat hoeveel rotte appels er dan ook op de wereld mogen wonen... het goede zal altijd blijven overheersen.
Allright, good to talk. Hasta luego!
