Tweede week school (San José)
Blijf op de hoogte en volg Imke
26 Augustus 2012 | Costa Rica, San José
Dinsdag 21 augustus, 20.00 uur;
Potver, de kwaaltjes blijven maar toestromen. Naast de genoemde shit heb ik nu ook een stijve nek en de stijfheid trekt zich door tot aan mijn onderrug. Waarschijnlijk door de beetje verkrampte houding tijdens het slapen. Ook loop ik met een sjaal om, omdat ik aan de hoest te merken een koutje heb gevat. En iets waar ik eigenlijk nooit last van heb, heeft me nu ook getroffen; hoofdpijn. Het lijkt net alsof er een dikke stapelwolk achter mijn ogen zit die maar niet weg wil. Door al deze poespas voel ik me in ieder geval net een oud wijf. BAH, in dikke vette hoofdletters! Omdat ik dit weekend van plan ben naar La Fortuna te gaan met de El Arenal vulkaan, hoop ik van harte dat ik me vrijdag weer topfit voel. Duimen dus.
Leuker nieuws nu. Tijdens de pauze vandaag besloot ik, in plaats van de mall binnen te gaan, een andere straat in te lopen. Daar bleek een juice bar te zitten met spotprijsjes. Mijn nieuwe favo to-go-to place voor de lunch dus.
Na school ging ik voor de verandering ook eens lopend naar mi casa. Natuurlijk verdwaalde ik weer. Met een richtingsgevoel van jan doedel wel voorspelbaar. Ik sprak 3 mannetjes (tjes ja, ze waren alledrei een kop kleiner dan ik) aan en vroeg waar Colegio Monterrey was. Gek genoeg doen ze hier niet aan straatnamen, dus noem ik altijd dit gebouw wat vlakbij mijn tijdelijke adres staat. Ze zeiden dat het best ver lopen was en ik kon beter een taxi nemen, want het was al schemerig en daardoor best gevaarlijk. Blablabla. Ik ging toch lopen, want mijn intuïtie zei dat dat best kon. Na 100 meter vroeg ik hetzelfde aan een ander persoon en hij vond het lastig uitleggen met al die kleine weggetjes en was bang dat ik er niet uit zou komen. Tjonge, bezorgde mensen allemaal zeg. Deze meneer besloot maar met me mee te lopen. Waardoor ik 10 minuten mijn Spaans kon oefenen, tot we bij de halte kwamen waar ik 's ochtends altijd op de bus stap. Ik gaf hem een hand, zei bedankt en weg was ie.
Zie hier, gewoon iemand die een ander persoon helpt zonder gedoe en rare toestanden. Ondanks alle vervelende berichten die je tegenwoordig in de media hoort en leest, bestaat het gelukkig echt nog wel. Sowieso moet ik de Costa Ricanen een compliment geven; tot nu toe vrijwel alleen maar gastvrije en vriendelijke mensen ontmoet (de vaak chagrijnige buschauffeurs vergeet ik gemakshalve even). Mijn ervaring tot nu toe in het kort; me gusta Costa Rica.
Potver, de kwaaltjes blijven maar toestromen. Naast de genoemde shit heb ik nu ook een stijve nek en de stijfheid trekt zich door tot aan mijn onderrug. Waarschijnlijk door de beetje verkrampte houding tijdens het slapen. Ook loop ik met een sjaal om, omdat ik aan de hoest te merken een koutje heb gevat. En iets waar ik eigenlijk nooit last van heb, heeft me nu ook getroffen; hoofdpijn. Het lijkt net alsof er een dikke stapelwolk achter mijn ogen zit die maar niet weg wil. Door al deze poespas voel ik me in ieder geval net een oud wijf. BAH, in dikke vette hoofdletters! Omdat ik dit weekend van plan ben naar La Fortuna te gaan met de El Arenal vulkaan, hoop ik van harte dat ik me vrijdag weer topfit voel. Duimen dus.
Leuker nieuws nu. Tijdens de pauze vandaag besloot ik, in plaats van de mall binnen te gaan, een andere straat in te lopen. Daar bleek een juice bar te zitten met spotprijsjes. Mijn nieuwe favo to-go-to place voor de lunch dus.
Na school ging ik voor de verandering ook eens lopend naar mi casa. Natuurlijk verdwaalde ik weer. Met een richtingsgevoel van jan doedel wel voorspelbaar. Ik sprak 3 mannetjes (tjes ja, ze waren alledrei een kop kleiner dan ik) aan en vroeg waar Colegio Monterrey was. Gek genoeg doen ze hier niet aan straatnamen, dus noem ik altijd dit gebouw wat vlakbij mijn tijdelijke adres staat. Ze zeiden dat het best ver lopen was en ik kon beter een taxi nemen, want het was al schemerig en daardoor best gevaarlijk. Blablabla. Ik ging toch lopen, want mijn intuïtie zei dat dat best kon. Na 100 meter vroeg ik hetzelfde aan een ander persoon en hij vond het lastig uitleggen met al die kleine weggetjes en was bang dat ik er niet uit zou komen. Tjonge, bezorgde mensen allemaal zeg. Deze meneer besloot maar met me mee te lopen. Waardoor ik 10 minuten mijn Spaans kon oefenen, tot we bij de halte kwamen waar ik 's ochtends altijd op de bus stap. Ik gaf hem een hand, zei bedankt en weg was ie.
Zie hier, gewoon iemand die een ander persoon helpt zonder gedoe en rare toestanden. Ondanks alle vervelende berichten die je tegenwoordig in de media hoort en leest, bestaat het gelukkig echt nog wel. Sowieso moet ik de Costa Ricanen een compliment geven; tot nu toe vrijwel alleen maar gastvrije en vriendelijke mensen ontmoet (de vaak chagrijnige buschauffeurs vergeet ik gemakshalve even). Mijn ervaring tot nu toe in het kort; me gusta Costa Rica.
