Heenreis
Blijf op de hoogte en volg Imke
26 Augustus 2012 | Costa Rica, San José
Zondag 12 augustus;
De reis begint. Met alle spullen in één koffer gepropt, lopen we om 00.30 uur naar het station. In verband met werkzaamheden (het is weer eens bingo bij de NS) is arrival time op Schiphol pas om circa 4 uur in de nacht. Eerst maar eens een sloot koffie naar binnen werken om wakker te blijven.
Even later wordt ingecheckt en de bagage afgegeven. Om de tijd te doden, kijken we mensen. In mijn hoofd verbind ik voorbijlopende passagiers met een bestemming en reisdoel. Allereerst die meneer; aan zijn nette pak en aktetas te zien, gaat hij op zakenreis en wel naar... Kopenhagen besluit ik. Dat stelletje gaat emigreren naar Sevilla. Waar ze de rest van hun leven de flamenco zullen dansen. Ja en jij, hol maar flink door. Anders mis je je vlucht naar NYC. Waar je 5 dagen lang ongegeneerd gaat shoppen en zo in één klap het erfenisje van je opa er doorheen jast. En die gozer, met zijn zo te zien loodzware backpack en klamboe gaat ook naar Costa Rica. Die zit dadelijk 3 rijen achter mij, zul je zien.
Basta met de hersenspinsels. Tijd om door de paspoortcontrole te gaan. Bye bye pap evenals Holland. Nog steeds weet ik niet waarom en waar het vandaan kwam, maar dat moment voelde ergens als een nieuw begin. Niet van de reis die nu inderdaad begonnen is, maar meer als een complete restart. Heel raar.
Het vliegtuig vertrekt mooi op tijd en ik heb een plaats bij het venster. Niet dat ik veel naar buiten kijk, want het schuifje voor het raam is bijna de hele tijd naar beneden. Ondanks de moeheid kan ik de slaap niet goed vatten. Af en toe doezel ik voor een tijdje weg. De vlucht wordt uitgevoerd door KLM en ik ben aangenaam verrast door de kwaliteit en hoeveelheid van het eten. Een ander pluspunt is het ruime entertainment aanbod. Tegen het einde van de vlucht lukt het me een film van begin tot eind te kijken zonder weer in te kakken.
De tussenstop in Atlanta kenmerkt zich vooral door veel in de rij staan. Vervolgens stap ik in het toestel naar mijn eindbestemming San José. Weer zit ik aan het raam (lang leve de online check-in) en ik weet een paar foto’s te maken als we boven de Caribbean vliegen.
Het smerigste wat ik in lange tijd heb gezien, gebeurt in real life kort daarna. Tijdens het uitstappen van alle passagiers, kijk ik toevallig op en een jong grietje een paar stoelen voor me geeft ineens over. Gatver, ik zie de kots letterlijk uit haar mond stromen. Mijn maag draait zich om en ook ik doe dat snel. Ik probeer hard aan iets anders te denken wat natuurlijk niet lukt. De volgende paar minuten flitsen er niet heel fijne beelden door mijn hoofd en ik wil bijna op zoek gaan naar een plastic zakje. Gelukkig is het dan tijd om het vliegtug te verlaten en voet te zetten op Costa Ricaanse bodem. I arrived!
De reis begint. Met alle spullen in één koffer gepropt, lopen we om 00.30 uur naar het station. In verband met werkzaamheden (het is weer eens bingo bij de NS) is arrival time op Schiphol pas om circa 4 uur in de nacht. Eerst maar eens een sloot koffie naar binnen werken om wakker te blijven.
Even later wordt ingecheckt en de bagage afgegeven. Om de tijd te doden, kijken we mensen. In mijn hoofd verbind ik voorbijlopende passagiers met een bestemming en reisdoel. Allereerst die meneer; aan zijn nette pak en aktetas te zien, gaat hij op zakenreis en wel naar... Kopenhagen besluit ik. Dat stelletje gaat emigreren naar Sevilla. Waar ze de rest van hun leven de flamenco zullen dansen. Ja en jij, hol maar flink door. Anders mis je je vlucht naar NYC. Waar je 5 dagen lang ongegeneerd gaat shoppen en zo in één klap het erfenisje van je opa er doorheen jast. En die gozer, met zijn zo te zien loodzware backpack en klamboe gaat ook naar Costa Rica. Die zit dadelijk 3 rijen achter mij, zul je zien.
Basta met de hersenspinsels. Tijd om door de paspoortcontrole te gaan. Bye bye pap evenals Holland. Nog steeds weet ik niet waarom en waar het vandaan kwam, maar dat moment voelde ergens als een nieuw begin. Niet van de reis die nu inderdaad begonnen is, maar meer als een complete restart. Heel raar.
Het vliegtuig vertrekt mooi op tijd en ik heb een plaats bij het venster. Niet dat ik veel naar buiten kijk, want het schuifje voor het raam is bijna de hele tijd naar beneden. Ondanks de moeheid kan ik de slaap niet goed vatten. Af en toe doezel ik voor een tijdje weg. De vlucht wordt uitgevoerd door KLM en ik ben aangenaam verrast door de kwaliteit en hoeveelheid van het eten. Een ander pluspunt is het ruime entertainment aanbod. Tegen het einde van de vlucht lukt het me een film van begin tot eind te kijken zonder weer in te kakken.
De tussenstop in Atlanta kenmerkt zich vooral door veel in de rij staan. Vervolgens stap ik in het toestel naar mijn eindbestemming San José. Weer zit ik aan het raam (lang leve de online check-in) en ik weet een paar foto’s te maken als we boven de Caribbean vliegen.
Het smerigste wat ik in lange tijd heb gezien, gebeurt in real life kort daarna. Tijdens het uitstappen van alle passagiers, kijk ik toevallig op en een jong grietje een paar stoelen voor me geeft ineens over. Gatver, ik zie de kots letterlijk uit haar mond stromen. Mijn maag draait zich om en ook ik doe dat snel. Ik probeer hard aan iets anders te denken wat natuurlijk niet lukt. De volgende paar minuten flitsen er niet heel fijne beelden door mijn hoofd en ik wil bijna op zoek gaan naar een plastic zakje. Gelukkig is het dan tijd om het vliegtug te verlaten en voet te zetten op Costa Ricaanse bodem. I arrived!
