Vijfde week vrijwilligerswerk (San José)
Blijf op de hoogte en volg Imke
01 November 2012 | Costa Rica, San José
Woensdag 17 oktober, 19.00 uur;
Op het werk konden we deze week meehelpen met de lunch voorbereidingen. Gisteren hebben we 6 citroentaarten gemaakt. Had toen meteen een gratis fitnessronde te pakken, want het duurde een behoorlijke poos voordat de vulling begon te koken en al die tijd moest ik blijven roeren. Mijn taak voor vandaag was de ijskoffie in orde te maken. Voor een heleboel kids welteverstaan, dus aan het eind had ik een megagrote emmer tot aan de rand toe gevuld. Ook werd er hummus gemaakt en één van de ingrediënten was 'ajo'. Toen ik vroeg wat dat betekende, wist de cheffin van de keuken niet hoe snel ze het deksel van de pan af moest trekken en het onder mijn neus moest duwen om me te laten ruiken. Bah, ik werd bedwemld door de vieze geur van knoflook. Humor weer hé.
Er is elke dag een knul aanwezig en m'n collega noemt hem de duivel. You get what you give zeggen ze toch? Wel, vandaag kreeg hij een hoepahoep vol in zijn gezicht. Zou dat in verband staan met zijn streken? Ook zie ik steevast een wat ouder meisje en ze heeft dezelfde naam als de nijlpaard uit Madagascar waar ze ook wel op lijkt. Excuses voor de brute vergelijking, maar het is echt zo. In ieder geval is ze grappig in haar doen en laten en dus brengt ze me regelmatig aan het lachen. De rest van de kinderen vormt een bonte variatie; sommigen zijn ontzettend lief, anderen hebben totaal geen manieren, een aantal lachen constant en er zijn er een paar die alleen maar een fronsende blik tonen. Schattig is dat ze na het eten allemaal, maakt niet uit hoe ze zich gedragen, in de rij moeten gaan staan om hun tanden te poetsen. Thuis hoeven ze dat misschien niet of hebben ze geeneens een tandenborstel. Op deze manier krijgen hun monden tenminste eenmaal per dag een schrobbeurt.
Naast de spierkwekerij tijdens het werken in de keuken, heb ik yoga uitgeprobeerd op school. Elke dinsdag wordt er een les gegeven en ik werd overgehaald een keer mee te doen. Waarom ook niet. Het schijnt je lenigheid te bevorderen en dat kan ik wel gebruiken. Naast mij stonden alleen Madison en de leraar in het zaaltje. Ik probeerde heel serieus mee te doen, maar af en toe lukte dat niet. Aan het begin was het meteen raak; de leraar maakte een hummmmmm(en zo nog 50 keer)-geluid. Die kwam voor mij onverwachts. Hield mijn lippen stijf op elkaar gedrukt om m’n geproest te onderdrukken en probeerde me met alle geweld te concentreren op iets anders. Een tijdje daarna stond ik in een bepaalde houding met mijn kont in de lucht en m'n hoofd tegen de grond. Is al lachwekkend op zichzelf, maar ik keek vluchtig naar links. Iets vreemds in mijn ooghoek liet me nog eens kijken en de leraar stond gewoon bovenop Madison. Zijn achterwerk raakte zowat het plafond. Ik verloor mijn balans en kiepte bijna om.
Morgen is de laatste dag bij La Casa de los Niños en sowieso mijn ultimate day of voluntary work. Gek dat ik over 3 weken in het vliegtuig terug naar NL zit. Wil nog geen afscheid nemen van dit land, al kijk ik er stiekem ook wel een beetje naar uit iedereen weer te zien en volkoren boterhammen te kunnen eten. Het enige qua voedsel dat ik mis.
Donderdag 18 oktober, 20.00 uur;
Bingo. Net nu ik het over donker brood heb gehad, zag ik het vandaag ineens in de supermarkt liggen. Boven in een hoek op een afdeling waar ik niet zo vaak kom. Het was goedkoop en smaakte nog ook. Mijn dag kan niet meer stuk.
De uren op werk vlogen om en bij het weggaan werd ik hartelijk bedankt. Mijn antwoord was 'con mucho gusto', want ik heb het met veel plezier gedaan. Weekendplannen werden per dag gewijzigd, maar nu is het duidelijk: morgen een movie marathon in de bios en zaterdag raften. Zondag stond al vast, want dan is het tijd naar een hostel in het centrum van San José te verhuizen. Elida zal daar dan ook zijn. Vrij snel daarna begint onze trip van 2 weken met een kick-off in Nicaragua. Great!
Op het werk konden we deze week meehelpen met de lunch voorbereidingen. Gisteren hebben we 6 citroentaarten gemaakt. Had toen meteen een gratis fitnessronde te pakken, want het duurde een behoorlijke poos voordat de vulling begon te koken en al die tijd moest ik blijven roeren. Mijn taak voor vandaag was de ijskoffie in orde te maken. Voor een heleboel kids welteverstaan, dus aan het eind had ik een megagrote emmer tot aan de rand toe gevuld. Ook werd er hummus gemaakt en één van de ingrediënten was 'ajo'. Toen ik vroeg wat dat betekende, wist de cheffin van de keuken niet hoe snel ze het deksel van de pan af moest trekken en het onder mijn neus moest duwen om me te laten ruiken. Bah, ik werd bedwemld door de vieze geur van knoflook. Humor weer hé.
Er is elke dag een knul aanwezig en m'n collega noemt hem de duivel. You get what you give zeggen ze toch? Wel, vandaag kreeg hij een hoepahoep vol in zijn gezicht. Zou dat in verband staan met zijn streken? Ook zie ik steevast een wat ouder meisje en ze heeft dezelfde naam als de nijlpaard uit Madagascar waar ze ook wel op lijkt. Excuses voor de brute vergelijking, maar het is echt zo. In ieder geval is ze grappig in haar doen en laten en dus brengt ze me regelmatig aan het lachen. De rest van de kinderen vormt een bonte variatie; sommigen zijn ontzettend lief, anderen hebben totaal geen manieren, een aantal lachen constant en er zijn er een paar die alleen maar een fronsende blik tonen. Schattig is dat ze na het eten allemaal, maakt niet uit hoe ze zich gedragen, in de rij moeten gaan staan om hun tanden te poetsen. Thuis hoeven ze dat misschien niet of hebben ze geeneens een tandenborstel. Op deze manier krijgen hun monden tenminste eenmaal per dag een schrobbeurt.
Naast de spierkwekerij tijdens het werken in de keuken, heb ik yoga uitgeprobeerd op school. Elke dinsdag wordt er een les gegeven en ik werd overgehaald een keer mee te doen. Waarom ook niet. Het schijnt je lenigheid te bevorderen en dat kan ik wel gebruiken. Naast mij stonden alleen Madison en de leraar in het zaaltje. Ik probeerde heel serieus mee te doen, maar af en toe lukte dat niet. Aan het begin was het meteen raak; de leraar maakte een hummmmmm(en zo nog 50 keer)-geluid. Die kwam voor mij onverwachts. Hield mijn lippen stijf op elkaar gedrukt om m’n geproest te onderdrukken en probeerde me met alle geweld te concentreren op iets anders. Een tijdje daarna stond ik in een bepaalde houding met mijn kont in de lucht en m'n hoofd tegen de grond. Is al lachwekkend op zichzelf, maar ik keek vluchtig naar links. Iets vreemds in mijn ooghoek liet me nog eens kijken en de leraar stond gewoon bovenop Madison. Zijn achterwerk raakte zowat het plafond. Ik verloor mijn balans en kiepte bijna om.
Morgen is de laatste dag bij La Casa de los Niños en sowieso mijn ultimate day of voluntary work. Gek dat ik over 3 weken in het vliegtuig terug naar NL zit. Wil nog geen afscheid nemen van dit land, al kijk ik er stiekem ook wel een beetje naar uit iedereen weer te zien en volkoren boterhammen te kunnen eten. Het enige qua voedsel dat ik mis.
Donderdag 18 oktober, 20.00 uur;
Bingo. Net nu ik het over donker brood heb gehad, zag ik het vandaag ineens in de supermarkt liggen. Boven in een hoek op een afdeling waar ik niet zo vaak kom. Het was goedkoop en smaakte nog ook. Mijn dag kan niet meer stuk.
De uren op werk vlogen om en bij het weggaan werd ik hartelijk bedankt. Mijn antwoord was 'con mucho gusto', want ik heb het met veel plezier gedaan. Weekendplannen werden per dag gewijzigd, maar nu is het duidelijk: morgen een movie marathon in de bios en zaterdag raften. Zondag stond al vast, want dan is het tijd naar een hostel in het centrum van San José te verhuizen. Elida zal daar dan ook zijn. Vrij snel daarna begint onze trip van 2 weken met een kick-off in Nicaragua. Great!
