Personeelsuitje en terugreis
Blijf op de hoogte en volg Imke
17 April 2013 | Oostenrijk, Mittelberg
Zaterdag 6 en zondag 7 april;
God, dit gaat een lang relaas worden ben ik bang. Op het belachelijk vroege tijdstip van 5.45 uur gaat de wekker af. Om half 7 moeten we namelijk op het kruispunt staan waar de bus ons op komt pikken. Snel ontbijten, spullen in nieuw aangeschafte rugzak proppen, skischoenen aan, ski's over schouder gooien en we zijn op weg.
De bus komt iets later dan gepland aan en Britt werpt zichzelf er in al haar enthousiasme voor. Gelukkig doen de remmen het naar behoren en kunnen we heelhuids instappen. Achterin, waar de jonge garde zit, nemen we plaats. Het andere deel van de 20 à 25 personen die mee zijn op deze dagtrip, bestaat uit een groep oudere locals. De tegenstelling kan bijna niet groter, maar toch vormen we met z'n allen wel degelijk één hecht team.
Na een uur of anderhalf een beetje gedommeld te hebben, is het breakfast time. In mijn geval de tweede van die ochtend, want ik kan gewoon echt niet de deur uit gaan zonder iets gegeten te hebben. We mogen pakken van het buffet wat we willen en bij de kassa moeten we afrekenen aan de hand van een codewoord. Met Britt check ik of ik mijn treinticket nog kan cancellen en het antwoord blijkt positief. Ik dien een klein bedrag aan annuleringskosten te betalen, maar de rest van de betaalde som zal ik teruggestort krijgen op mijn rekening. Opeens wordt morgen de vertrekdag in plaats van over 3 dagen en is het einde schrikbarend dichtbij.
We rijden weer door en na nog zo'n 60 minuten door het vrijwel groene landschap doemt ineens een gondel op. Het is nogal mistig en we zien daardoor niet veel, maar we zijn blij de bus uit te kunnen stappen. Let the games begin...
Op weg naar boven kunnen we onze collega's in de andere cabines niet spotten, want we worden omhuld door een dikke nevel. Boven aangekomen worden er 4 groepen gemaakt; de snelle sprinters, de après-skërs die waarschijnlijk na 2 afdalingen al de kroeg induiken, de baas plus aanhang en de gemütliche oftewel plezierige groep. Bij de laatste sluit ik me aan, want ik vind het allemaal wel best zolang we lol hebben en geen ongelukken maken.
In totaal is onze club 2 man en 5 vrouw sterk en veteraan Karl-Heinz leidt ons. Petje af voor hem, want hij volbrengt zijn taak met verve. In de bus was ie nog allerlei heel foute, scheve moppen aan het vertellen en gedurende het winterseizoen kwamen er wel eens opmerkingen uit zijn mond waarbij ik dacht 'zeg, moet dat?'. Echter tijdens de 2,5 uur dat we in de weer zijn geweest, hebben we alleen zijn leuke kant meegemaakt. Tijdens het skiën zag ik werkelijk niets anders dan 3 rode pakken voor me. Zij trekken een spoor en ik zorg dat ik het volg. Af en toe is de piste nogal smal en als je niet oplet, kun je er zo vanaf vliegen en met geluk ergens landen zonder een gebroken lichaamsdeel.
Om 13.00 uur melden we ons, zoals afgesproken, bij de hut waar we gaan lunchen. Er zijn 2 verrassingen. De eerste is dat er bitterballen en frikandellen op de kaart staan. Nummer zwei is dat we nog een schneemanntreff hebben, want de heren van Alpen Starkstrom zijn aanwezig en zullen een performance geven. Keileuk! Een aantal duiken de dansvloer op als de band begint en terwijl ik daar sta met zo'n Nederlandse snack in mijn hand, moet ik plots denken aan http://www.youtube.com/watch?v=XQoYKTX04Ew. Hilarisch filmpje, al slaat het 3 x nergens op.
Later drink ik een paar schnapsjes, maar dan niet van die vieze gewone. De naam van het brouwsel kan ik me niet meer herinneren, maar het is een soort amaretto likeur met een dot slagroom er bovenop. Vervolgens komen de meiden op de schitterende gedachte om nog een rondje te gaan skiën. Moet je net bij mij zijn; met een beetje sterke drank achter de kiezen, gaat dat hoogstwaarschijnlijk niet zo soepeltjes. Toch kan ik het niet nalaten mee te gaan. Kort samengevat heb ik zeker een handvol ernstige plasbuien op moeten houden, lag ik heel wat keren bijna met mijn bakkes in de sneeuw en voldeed ik precies aan de omschrijving 'grote nono op de piste'. Maar het was wel leuk! Oh ja, en over 2 simpele afdalingen hebben we een uur gedaan. Gelukkig maar dat de baas zich binnen vol stond te tanken en er niets van mee heeft gekregen.
Daarna, zonder verdere alcohol voor mij, nog even doorfeesten tot 17.30 uur. Toen een groepsfoto en vervolgens met z'n allen achter elkaar naar beneden. Omdat de sneeuw killing is voor mij en ik niet normaal kan skiën door alle aanwezige bergjes smurrie, bungel ik ergens achteraan in de hoop dat niemand me opmerkt.
We nemen maar weer plaats in de bus en het lukt me niet stil te zitten. Ik loop een beetje op en neer voor zover dat mogelijk is in een touringcar en klets wat met een aantal collega's. Natuurlijk kan dat niet gewoon staand. In plaats daarvan steun ik op 2 armleuningen en druk ik me soort van op (waarom in godsnaam?). Het gaat vrijwel direct al mis. Languit lig ik midden in het gangpad en meteen krijg ik de lachers op mijn hand. Goeie actie weer Im. Behalve een deukje in mijn eergevoel (ha, wie gelooft dat) en vermoedelijk een blauwe plek op mijn kont, kom ik er ongedeerd vanaf. Dan maken we opeens een scherpe bocht en minderen we vaart. Het restaurant is in zicht. Dat komt goed uit, want een wiener schnitzel lust ik wel.
De hele dag twijfel ik al of ik 's avonds mee zal gaan naar de party in de Auenhütte. De beslissing valt een half uur voor aankomst in Mittelberg als het verzadigde gevoel weer naar boven komt. Het is mooi geweest en bovendien hoog tijd mijn spullen in te pakken. Dat neemt slechts een uur in beslag, want een tas meer of minder maakt niet uit. Ik kan toch alles in de auto gooien.
We moeten de boel nog schoonmaken en een stuk of wat vuilniszakken vullen, dus zorg ik ervoor dat ik tijdig opsta. Rond 9.30 uur komen ze ons halen en net op het nippertje zijn we klaar. Met een beetje proppen past alles. Op naar de skischool om de werkpakken af te geven, een doos vol overgebleven eten te deponeren en afscheid te nemen.
Even later zitten we in de auto en scheuren we over de snelweg. Britt en ik worden beiden geveld door moeheid. Waarschijnlijk een nasleep van de lange dag en drukke bedoening gisteren. Het is stil achterin en behalve het landschap, flitsen ook allerlei fijne momenten van de afgelopen maanden voorbij.
Tschüß Kleinwalsertal, es hat mich gefreut dich kennen zu lernen.... und vielleicht bis nächstes Mal.
Zo, laat nu de lente maar beginnen.
P.S. BEDANKT VOOR HET LEZEN VAN MIJN BLOG!
God, dit gaat een lang relaas worden ben ik bang. Op het belachelijk vroege tijdstip van 5.45 uur gaat de wekker af. Om half 7 moeten we namelijk op het kruispunt staan waar de bus ons op komt pikken. Snel ontbijten, spullen in nieuw aangeschafte rugzak proppen, skischoenen aan, ski's over schouder gooien en we zijn op weg.
De bus komt iets later dan gepland aan en Britt werpt zichzelf er in al haar enthousiasme voor. Gelukkig doen de remmen het naar behoren en kunnen we heelhuids instappen. Achterin, waar de jonge garde zit, nemen we plaats. Het andere deel van de 20 à 25 personen die mee zijn op deze dagtrip, bestaat uit een groep oudere locals. De tegenstelling kan bijna niet groter, maar toch vormen we met z'n allen wel degelijk één hecht team.
Na een uur of anderhalf een beetje gedommeld te hebben, is het breakfast time. In mijn geval de tweede van die ochtend, want ik kan gewoon echt niet de deur uit gaan zonder iets gegeten te hebben. We mogen pakken van het buffet wat we willen en bij de kassa moeten we afrekenen aan de hand van een codewoord. Met Britt check ik of ik mijn treinticket nog kan cancellen en het antwoord blijkt positief. Ik dien een klein bedrag aan annuleringskosten te betalen, maar de rest van de betaalde som zal ik teruggestort krijgen op mijn rekening. Opeens wordt morgen de vertrekdag in plaats van over 3 dagen en is het einde schrikbarend dichtbij.
We rijden weer door en na nog zo'n 60 minuten door het vrijwel groene landschap doemt ineens een gondel op. Het is nogal mistig en we zien daardoor niet veel, maar we zijn blij de bus uit te kunnen stappen. Let the games begin...
Op weg naar boven kunnen we onze collega's in de andere cabines niet spotten, want we worden omhuld door een dikke nevel. Boven aangekomen worden er 4 groepen gemaakt; de snelle sprinters, de après-skërs die waarschijnlijk na 2 afdalingen al de kroeg induiken, de baas plus aanhang en de gemütliche oftewel plezierige groep. Bij de laatste sluit ik me aan, want ik vind het allemaal wel best zolang we lol hebben en geen ongelukken maken.
In totaal is onze club 2 man en 5 vrouw sterk en veteraan Karl-Heinz leidt ons. Petje af voor hem, want hij volbrengt zijn taak met verve. In de bus was ie nog allerlei heel foute, scheve moppen aan het vertellen en gedurende het winterseizoen kwamen er wel eens opmerkingen uit zijn mond waarbij ik dacht 'zeg, moet dat?'. Echter tijdens de 2,5 uur dat we in de weer zijn geweest, hebben we alleen zijn leuke kant meegemaakt. Tijdens het skiën zag ik werkelijk niets anders dan 3 rode pakken voor me. Zij trekken een spoor en ik zorg dat ik het volg. Af en toe is de piste nogal smal en als je niet oplet, kun je er zo vanaf vliegen en met geluk ergens landen zonder een gebroken lichaamsdeel.
Om 13.00 uur melden we ons, zoals afgesproken, bij de hut waar we gaan lunchen. Er zijn 2 verrassingen. De eerste is dat er bitterballen en frikandellen op de kaart staan. Nummer zwei is dat we nog een schneemanntreff hebben, want de heren van Alpen Starkstrom zijn aanwezig en zullen een performance geven. Keileuk! Een aantal duiken de dansvloer op als de band begint en terwijl ik daar sta met zo'n Nederlandse snack in mijn hand, moet ik plots denken aan http://www.youtube.com/watch?v=XQoYKTX04Ew. Hilarisch filmpje, al slaat het 3 x nergens op.
Later drink ik een paar schnapsjes, maar dan niet van die vieze gewone. De naam van het brouwsel kan ik me niet meer herinneren, maar het is een soort amaretto likeur met een dot slagroom er bovenop. Vervolgens komen de meiden op de schitterende gedachte om nog een rondje te gaan skiën. Moet je net bij mij zijn; met een beetje sterke drank achter de kiezen, gaat dat hoogstwaarschijnlijk niet zo soepeltjes. Toch kan ik het niet nalaten mee te gaan. Kort samengevat heb ik zeker een handvol ernstige plasbuien op moeten houden, lag ik heel wat keren bijna met mijn bakkes in de sneeuw en voldeed ik precies aan de omschrijving 'grote nono op de piste'. Maar het was wel leuk! Oh ja, en over 2 simpele afdalingen hebben we een uur gedaan. Gelukkig maar dat de baas zich binnen vol stond te tanken en er niets van mee heeft gekregen.
Daarna, zonder verdere alcohol voor mij, nog even doorfeesten tot 17.30 uur. Toen een groepsfoto en vervolgens met z'n allen achter elkaar naar beneden. Omdat de sneeuw killing is voor mij en ik niet normaal kan skiën door alle aanwezige bergjes smurrie, bungel ik ergens achteraan in de hoop dat niemand me opmerkt.
We nemen maar weer plaats in de bus en het lukt me niet stil te zitten. Ik loop een beetje op en neer voor zover dat mogelijk is in een touringcar en klets wat met een aantal collega's. Natuurlijk kan dat niet gewoon staand. In plaats daarvan steun ik op 2 armleuningen en druk ik me soort van op (waarom in godsnaam?). Het gaat vrijwel direct al mis. Languit lig ik midden in het gangpad en meteen krijg ik de lachers op mijn hand. Goeie actie weer Im. Behalve een deukje in mijn eergevoel (ha, wie gelooft dat) en vermoedelijk een blauwe plek op mijn kont, kom ik er ongedeerd vanaf. Dan maken we opeens een scherpe bocht en minderen we vaart. Het restaurant is in zicht. Dat komt goed uit, want een wiener schnitzel lust ik wel.
De hele dag twijfel ik al of ik 's avonds mee zal gaan naar de party in de Auenhütte. De beslissing valt een half uur voor aankomst in Mittelberg als het verzadigde gevoel weer naar boven komt. Het is mooi geweest en bovendien hoog tijd mijn spullen in te pakken. Dat neemt slechts een uur in beslag, want een tas meer of minder maakt niet uit. Ik kan toch alles in de auto gooien.
We moeten de boel nog schoonmaken en een stuk of wat vuilniszakken vullen, dus zorg ik ervoor dat ik tijdig opsta. Rond 9.30 uur komen ze ons halen en net op het nippertje zijn we klaar. Met een beetje proppen past alles. Op naar de skischool om de werkpakken af te geven, een doos vol overgebleven eten te deponeren en afscheid te nemen.
Even later zitten we in de auto en scheuren we over de snelweg. Britt en ik worden beiden geveld door moeheid. Waarschijnlijk een nasleep van de lange dag en drukke bedoening gisteren. Het is stil achterin en behalve het landschap, flitsen ook allerlei fijne momenten van de afgelopen maanden voorbij.
Tschüß Kleinwalsertal, es hat mich gefreut dich kennen zu lernen.... und vielleicht bis nächstes Mal.
Zo, laat nu de lente maar beginnen.
P.S. BEDANKT VOOR HET LEZEN VAN MIJN BLOG!
